ข่าวฟุตบอลล่าสุด ข่าวด่วนวันนี้ ข่าววงใน ข่าวตลาดซื้อขายนักเตะ

" ความกดดันในโลกฟุตบอล "

ในสัปดาห์นี้มีข่าวเศร้า เจเรมี่ วิสเท่น แข้งเยาวชนของ แมนเชสเตอร์ ซิตี้ วัยเพียง 17 ปีต้องจากโลกนี้ไป สาเหตุคือปัญหาสภาพจิตใจ และนำไปสู่การเสียชีวิต ทำให้นักเตะของทั้งแมนฯ ยูไนเต็ดและแมนฯ ซิตี้ พากันออกมาร่วมแสดงความเสียใจ หลายคนรู้จักเด็กคนนี้ดี เขาเคยเป็นกองหลังอนาคตไกลแต่เจออาการเจ็บเล่นงานจนในที่สุด ซิตี้ ตัดสินใจไม่ต่อสัญญากับเขาเมื่อปีที่แล้ว หลายครั้ง เมื่อความคาดหวังไม่ถูกเติบเต็ม มันก็อาจนำไปสู่ความกดดันด้านจิตใจจนอาจสายเกินไปถ้าไม่ได้รับการแก้ไข เรื่องนี้เป็นปัญหามานาน แต่เพิ่งถูกหยิบยกมาเป็นประเด็นใหญ่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ ในอดีต มีบางคนเคยเจอมาแล้ว และโชคดีที่เขาผ่านมันมาได้ "สิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ก็คืออายุเฉลี่ยของผู้เล่นที่รีไทร์จากฟุตบอลอาชีพคือ 20 ปี" "เด็กๆ พวกนี้เริ่มเล่นในอคาเดมี่ตั้งแต่อายุ 6-7 ขวบ และพวกเขาคือนักฟุตบอลอาชีพในหัวของพวกเขา ดังนั้นเมื่อพวกเขาโดนปล่อยออกจากสโมสร 12 ปีต่อมา มันยากมากๆ สำหรับพวกเขา พวกเขาจะเอาไงต่อหลังจากนั้น หลังจากความคาดหวังทั้งหลายทั้งปวง?" ไมเคิ่ล เคล็กก์ อดีตกองหลังเด็กปั้นของแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด กล่าวเอาไว้ เขาเป็นเด็กที่เกิดในครอบครัวที่มีทั้งแฟนบอลซิตี้ และยูไนเต็ด ที่บ้านมีคุณพ่อ ไมค์ เคล็กก์ เปิดโรงยิมอยู่แล้ว เป็นฟิตเนสโค้ชที่เก่ง เขาจึงได้ฝึกเรื่องความแข็งแรง และความฟิต มาตั้งแต่เด็ก เขายอมรับว่าเขามีความเป็นนักกีฬา ร่างกายแข็งแรง แต่เรื่องฟุตบอลยังไม่เก่งนัก ครั้งหนึ่งเขาพลาดเกมทีมเยาวชนเพราะติดแข่งยกน้ำหนักของสหราชอาณาจักร และเขามักเข้ายิมเพิ่มมากกว่าคนอื่นๆ อยู่เสมอ ไมเคิ่ล เข้ามาเป็นเด็กฝึกในอคาเดมี่ตอนอายุ 16 ปี จากนั้นอายุ 19 ก็ได้ประเดิมทีมชุดใหญให้แมนฯ ยูไนเต็ด ในเกมเสมอมิดเดิลสโบรช์ 2-2 เมื่อปี 1996 "ผมมีความเป็นนักกีฬาและแข็งแรง แต่ผมไม่ได้เก่งเรื่องฟุตบอลเท่าไหร่ในตอนนั้น" เขาเคยได้รับข้อเสนอทุนการศึกษาจากมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกาถึง 4 แห่งด้วยกัน เขาพิจารณาจริงจัง ก่อนตัดสินใจเข้าไปเคาะประตูออฟฟิศของเฟอร์กี้ เพื่อพูดคุยเรื่องนี้ "เขาเสนอสัญญา(อาชีพ) 1 ปีให้ผม และถามผมว่า ผมอยากให้ต่อไปเป็นยังไง ผมบอกว่า ผมอยากได้โอกาสลงเล่นในตำแหน่งแบ็กขวา ซึ่งเขาก็สัญญากับผม แม้ว่าตอนนั้จะมีนักเตะเก่งๆ หลายคนอย่าง จอห์น โอเคน และ คริส แคสเปอร์ แต่ผมก็เซ็นสัญญาจนได้" "ทีมชุดใหญ่มีตัวเจ็บ 5-6 คนในตอนนั้น และสโคลซี่ บอกผมว่าผมอาจได้มีส่วนในเกมสุดสัปดาห์นะ ไบรอัน คิดด์ บอกผมว่าให้ไปฟิตติ้งชุดสูทซะ" "ลงเอยผมก็ได้เดินทางไปกับทีมชุดใหญ่ และเราก็พักในปราสาทเก่าแก่ในเดอแร่ม ทุกคนเป็นกันเองกับผมมาก และ รอย คีน กับ แอนดี้ โคล ดีกับผมมาก" "ผมไม่ได้มีความมั่นใจเท่าไหร่ว่าผมจะสามารถเล่นในพรีเมียร์ ลีก ได้และผมแค่คิดว่าผมคงได้ดูเกมบนแสตนด์นั่นแหละ แต่พอผมเข้าไปในห้องแต่งตัว ผมเห็นเสื้อผมแขวนติดอยู่กับเสื่้อของ ปีเตอร์ ชไมเคิ่ล หัวใจผมวูบเลย แต่ก็ดีใจด้วยเช่นกัน ผมกลัวและตื่นเต้นไปในเวลาเดียวกัน" "สิ่งต่อมาที่รู้ก็คือ ผมรู้สึกมีมือมาแตะไหล่ผม และเมื่อผมหันกลับไปก็เจอ เซอร์ บ็อบบี้ ชาร์ลตัน ท่านยินดีกับผมที่ได้ประเดิมสนามให้แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และบอกผมว่าให้ลงไปและสนุกกับการเล่นฟุตบอล" "นั่นทำให้ความตื่นเต้นของผมหายไป เพราะผมรู้ว่าทุกคนต้องการให้ผมเล่นได้ดี" เกมนั้นจบลงที่เสมอ 2-2 โดยที่ ไมเคิ่ล เคล็กก์ ได้รับหน้าที่ตามประกบ ฟาบริซิโอ ราวาเนลลี่ ดาวดังอิตาเลี่ยนของ มิดเดิลสโบรช์ ในฤดูกาลนั้น ไมเคิ่ล เคล็กก์ อยู่กับทีมมาตลอด ได้ลงเล่นไปบ้างในฤดูกาล 1997/98 ปีที่แมนฯ ยูไนเต็ด มือเปล่าเป็นครั้งที่ 2 ในรอบ 10 ปี ทว่าในฤดูกาลต่อมาที่แมนฯ ยูไนเต็ด ได้ 3 แชมป์ ชื่อของ ไมเคิ่ล เคล็กก์ อยู่ในทีมแต่ลงเล่นเพียงแค่ 3 นัดในลีก คัพ หมายความว่าเขาไม่ได้มีชื่อได้แชมป์ใน 3 รายการหลัก จุดสำคัญอีกอย่างก็คือ ตำแหน่งแบ็กขวาที่เขาเล่นได้นั้นมีนักเตะอย่าง แกรี่ เนวิลล์ จองสัมปทานอยู่แล้ว ไหนจะมีน้องชายของเขาอย่าง ฟิล อีกคนที่เล่นได้ทั้งแบ็กซ้ายและแบ็กขวา โดย ฟิล คือนักเตะรุ่นเดียวกับ เคล็กก์ เขาอยู่กับ ปีศาจแดง จนถึงปี 2002 แต่ส่วนมากโดนปล่อยยืมตัวกับ อิปสวิช และ วีแกน แอธเลติก ก่อนที่จะย้ายไปเล่นกับ โอลด์แฮม ในปีนั้นเอง ตอนนั้นเองที่ปัญหาสภาพจิตใจของเขาเริ่มต้นขึ้น "ผมอาจจะอยู่กับยูไนเต็ดจนนานระดับนึงแล้ว ผมต้องย้ายออกไปแล้ว" "ลูกพี่ลูกน้องผม เดวิด ซึ่งเป็นแฟนบอลยูไนเต็ดพันธุ์แท้ ได้ฆ่าตัวตายตอนเขาอายุแค่ 19 ปี และในงานศพของเขา ทุกคนใส่เสื้อแข่งยูไนเต็ด ที่มีเบอร์ 19 และปักชื่อ เคล็กก์ บนหลัง" "เพราะเบอร์ 19 ดันเป็นเบอร์ของผมที่ ยูไนเต็ดพอดี มันทำให้ผมรู้สึกหดหู่ สภาพจิตใจของผมมันเริ่มแย่ แต่ผมไม่เคยไปเข้าการรักษา ความกดดันเครียดหนักขึ้น มือผมเริ่มเป็นสะเก็ดเงิน" "จากนั้นผมก้ต้องผ่าตัดเนื้อร้ายออกจากหู และต้องกลับไปเช็กในอีก 2-3 เดือนหลัง เพื่อดูว่ามะเร็งมันแพร่กระจายไหม" "มิค วันด์สเวิร์ธ ดึงผมไป โอลด์แฮม และผมทำได้โอเค แต่เขาโดนปลด จากนั้น เอียน ดาววี่ เข้ามา เขาดร็อปผมออกจากทีมชุดใหญ่และรู้ว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติสำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกหลุดไปในฐานะมนุษย์" "ผมจำได้ว่านอนแช่ในอ่างอาบน้ำที่สนามซ้อม แหงนมองเพดาน คนดูแลสนามเข้ามาเจอผม และถามว่าผมโอเคไหม เพราะเขาจับตาผมมาสักพักแล้วและเป็นห่วงผมมาเป็นเดือนๆ และกลัวว่าผมจะทำร้ายตัวเอง" เมื่อ ดาววี่ โดนปลด กุนซือคนใหม่ ไบรอัน ทัลบ็อต เข้ามา กุนซือคนใหม่ไม่ต้องการเขาอีก ในที่สุดเขาตัดสินใจรีไทร์ แขวนสตั๊ดในปี 2004 ด้วยวัยเพียง 27 ปี ด้วยการที่อยู่กับยิมมาตลอด ในที่สุดเขาเข้าไปเป็นเทรนเนอร์ในยิมของพ่อเขา ซึ่งเมื่อผันตัวมาทำงานที่ถนัด ไม่ต้องเครียด เลิกคิดถึงฟุตบอล มันทำให้เขาค่อยๆ รู้สึกดีขึ้น จากนั้นราว 2-3 ปี ไมเคิ่ล เคล็กก์ ก็เริ่มเข้าสู่เส้นทางการเป็นโค้ช เมื่อ รอย คีน ซึ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นกุนซือซันเดอร์แลนด์ ได้ติดต่อเข้ามาหาเขา เพื่อรับงานในฐานะหัวหน้าโค้ชด้านความแข็งแรงและสภาพร่างกาย ซึ่งมันตรงกับที่เขาถนัดพอดี "ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า รอย แขวนสตั๊ดไปแล้ว เพราะผมออกมาจากวงการฟุตบอลเลย" "เขาอยากให้มี DNA ของยูไนเต็ดที่ซันเดอร์แลนด์ เขายังดึง ไรมอนด์ ฟาน เดอร์ ฮาว ไปเป็นโค้ชผู้รักษาประตูด้วย นีล เบลี่ย์ และ ริคกี้ สบราเกีย ก็เป็นโค้ช ส่วน มิค บราวน์ เป็นหัวหน้าแมวมอง" "คนมองว่า รอย คีน เป็นพวกขาโหดดุดัน แต่เมื่อคุณสนิทกับเขา คุณจะได้เห็นว่าเขาเป็นคนดีแค่ไหน ตอนที่เรา (ซันเดอร์แลนด์) เลื่อนชั้นสู่พรีมียร์ ลีก เขาจัดการส่งทีมงานของเขา 15 คนไปพักผ่อนที่โมนาโก 4 วัน" แม้ รอย คีน จะแยกทางกับ ซันเดอร์แลนด์ไปในปี 2008 แต่สำหรับ ไมเคิ่ล เคล็กก์ เขายังอยู่กับทีมต่อในฐานะโค้ชฝ่ายฟิตเนส ผ่านการทำงานที่นี่ถึง 10 ปี กับกุนซือหลายรายทั้ง สตีฟ บรูซ, มาร์ติน โอนีล, เปาโล ดิ คานิโอ, ดิค อัดโวคาท, แซม อัลลาร์ไดซ์ และ เดวิด มอยส์ ไมเคิ่ล เคล็กก์ แต่งงานกับสาวชาวแม็คเอ็ม (คนซันเดอร์แลนด์) และยังอาศัยอยู่ที่นี่มีลูก 2 คน แต่ในหน้าร้อนปี 2018 เขากำลังไปพักผ่อนกับครอบครัวที่สิงคโปร์ ก็ได้รับโทรศัพท์บอกว่าเขาโดนปลดออกจากตำแหน่ง สโมสรตอนนั้นเพิ่งมีการเทคโอเวอร์ใหม่ แน่นอนว่าฝ่ายบริหารและงานโค้ช ต้องมีการเปลี่ยนแปลง เพียงแต่เขาอยากให้สโมสรบอกกับเขาต่อหน้า ไม่ใช่โทรมาบอกกันง่ายๆ แบบนี้ เมื่อหันมาเอาดีด้านนี้ ไมเคิ่ล เคล็กก์ ก็เดินหน้าไม่หยุด เขาสอบได้ใบอนุญาตโค้ช ยูฟ่า B ไลเซนส์ และวางโปรแกรมฝึกความแข็งแรงมากมาย จบปริญญาโทรด้านนี้โดยตรง หลังจากต้องก้าวอออกจากแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เมื่อปี 2002 ผ่านไป 17 ปี ในที่สุด ไมเคิ่ล เคล็กก์ ก็ได้กลับมาอีกครั้ง ซัมเมอร์ปีที่แล้ว 2019 อดีตเพื่อนร่วมทีมของเขา ที่ปัจจุบันเป็นกุนซือของทีมอย่าง โอเล่ กุนนาร์ โซลชาร์ และทีมงานตัดสินใจติดต่อให้ ไมเคิ่ล เคล็กก์ เข้ามาเป็นหัวหน้าฟิตเนสโค้ชและความแข็งแรงที่ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด สำหรับ ไมเคิ่ล เคล็กก์ แม้จะไม่ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจในฐานะนักเตะของปีศาจแดง แต่ตอนนี้เขากลับมาในอีกบทบาท ซึ่งมีส่วนสำคัญไม่แพ้กัน เพราะดูแลเรื่องสภาพร่างกายของนักเตะโดยตรง ทว่าสิ่งหนึ่งที่ติดอยูในสมองเขามาตลอดคือปัญหาเรื่องสภาพจิตใจของคนในวงการนักฟุตบอล โดยเฉพาะเด็กอายุน้อยๆ อย่างที่เขาบอกเอาไว้ตอนแรก อายุเฉลี่ยของนักเตะที่รีไทร์ออกจากวงการคือ 20 ปีเท่านั้น เด็กเหล่านี้เจอความคาดหวัง ผิดหวัง อาจเจออาการเจ็บ หรือโดนปล่อยตัวออกจากสโมสรที่เขารัก และฝันจะเดินขึ้นสู่การเป็นนักเตะทีมชุดใหญ่ หรืออะไรก็ตาม ตัวเขาเองผ่านสภาพนี้มาแล้ว ยังดีว่าทางออกของเขาคือการก้าวออกมา ไปทำสิ่งที่เขาถนัดและรัก จนทำให้ลืมความเจ็บปวดกดดันในการเป็นนักฟุตบอลไปได้ เราพบเห็นข่าวอยู่เสมอในช่วงหลังว่านักฟุตบอลอาชีพมีปัญหาเรื่องสภาพจิตใจ เป็นโรคซึมเศร้า และเจอความเครียดเพียงแต่หลายคนเลือกจะไม่เปิดเผย หรือบางครั้งเรารู้ก็ต่อเมื่อพวกเขาเหล่านั้น ตัดสินใจทำอัตวินิบาตกรรม "มันเป็นระเบิดเวลาด้านสภาพจิตใจที่พร้อมจะระเบิด ซึ่งผมรู้ว่าเจ้าหน้าที่ของสโมสร ยกตัวอย่างนะ ที่แมนฯ ยูไนเต็ด ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้ดี" "ไม่มีปัญหาอะไรในการให้โอกาสเด็กๆ แต่คุณต้องเตรียมพร้อมด้านสภาพจิตใจให้พวกเขาด้วย เพราะฟุตบอลคือลูกโป่งขนาดใหญ่ ที่พร้อมระเบิดและมันต้องได้รับการดูแลแก้ไข" ทุกคนมีสิ่งที่ต้องแก้ไขแตกต่างกันไป แต่หนทางของคุณที่อยากแก้ไขให้ดีขึ้นมาลองเปิดใจกับ Sbobet777 บริการดี ตอบสนองเด่น ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" แฮททริกใบแดง "

เกรแฮม โพลล์ คือผู้ตัดสินมือ 1 ของอังกฤษในทศวรรษที่ 2000s ถึงต้น 2010s แต่มีรอยด่างพร้อยในอาชีพที่กลายเป็นที่จดจำตลอดมา เหตุการณ์เกิดขึ้นในฟุตบอลโลก 2006 ที่เยอรมัน เป็นเกมรอบแบ่งกลุ่มระหว่าง โครเอเชีย กับออสเตรเลีย ซึ่ง โพลล์ แจกใบเหลืองให้กับ โยซิป ซิมูนิช กองหลังโครแอตถึง 3 ใบ กว่าที่จะไล่ออก โพลล์ บอกว่า เขาเขียนเบอร์ถูก คือเบอร์ 3 แต่เขียนชื่อทีมผิด จากที่ควรเป็นเบอร์ 3 ของโครเอเชีย เขาเขียนเป็นเบอร์ 3 ของออสเตรเลีย ในจังหวะใบเหลืองที่ 2 เหตุผลของ โพลล์ ก็คือเขาได้ยินภาษาอังกฤษเป็นสำเนียงออสซี่ มาจาก ซิมูนิช เขาเลยรีบเขียนเป็นเบอร์ 3 ของออสเตรเลีย(ซึ่งก็คือ เครก มัวร์) เอาเข้าจริงเป็นเรื่องเข้าใจได้มากๆ เพราะแม้จะเล่นให้โครเอเชีย แต่ ซิมูนิช เกิดและโตในแคนเบอร์ร่า เมืองหลวงของออสเตรเลีย เขาเลยพูดภาษาอังกฤษสำเนียงออสซี่ โยซิป ซิมูนิช จึงกลายเป็นภาพของนักเตะที่ได้รับใบเหลือง 3 ใบ ในเกมเดียว และเกิดขึ้นในทัวร์นาเมนต์อย่างฟุตบอลโลกเสียด้วย แต่ยังมีนักเตะอีกรายที่เคยได้รับ "ใบแดง" 3 ใบในเกมเดียวมาแล้ว แฟนบอลที่ดูฟุตบอลมาตั้งแต่ยุค 90s คงจำชื่อกองหน้าร่างตันที่ชื่อ ดีน วินดาสส์ ได้เป็นอย่างดี วินดาสส์ เป็นกองหน้าทรงอังกฤษแท้ๆ รูปร่างไม่สูงไม่เตี้ย ตันหนา ทรงแบบคนรักการกินดื่ม และเล่นดุดัน ยิงบอลหนักแน่นรุนแรง กล้าได้กล้าเสีย บู๊ไม่กลัวใคร เขาเป็นที่รู้จักในพรีเมียร์ ลีก จริงๆ ก็ในปี 1999 เข้าไปแล้วเมื่อย้ายมาเล่นให้กับ แบรดฟอร์ด ซิตี้ ที่มี พอล จีเวลล์ คุมทัพ ซึ่งจะว่าไปตอนนั้น วินดาสส์ ก็อายุอานามปาไป 30 ปีแล้ว จากนั้นก็ย้ายมาค้าแข้งกับมิดเดิลสโบรช์ แล้วมาดังอีกทีตอนกลับไปเล่นให้ ฮัลล์ ซิตี้ เขาเป็นคนพังประตูชัยใส่ บริสตอล ซิตี้ ในเกมเพลย์ออฟ เดอะ แชมเปี้ยนชิพ ที่เวมบลีย์ เมื่อปี 2008 ช่วยให้ทีมตราหัวเสือ คว้าตั๋วเลื่อนชั้นสู่พรีเมียร์ ลีก เกมนั้นเขาได้บอลจากเฟรซอร์ แคมป์เบลล์ คู่ขาดาวรุ่ง แล้ววอลเล่ย์สุดสวยเข้าไป เป็นการยิงในแบบฉบับโบราณของ วินดาสส์ อย่างแท้จริง เขาทำสถิติพังประตูในพรีเมียร์ ลีก ด้วยวัยถึง 39 ปี ในฤดูกาลต่อมา แม้แทบไม่ได้ลงสนามเลย และมีเรื่องมีราวกับ มาร์ลอน คิง เพือนร่วมทีมในผับแห่งหนึ่ง แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ทำประตูอายุเยอะสุดตลอดกาลอันดับ 2 ของพรีเมียร์ ลีก ขณะอายุ 39 ปี 236 วัน เป็นรองเพียง เท็ดดี้ เชอริงแฮม เพียงคนเดียว ทว่าเรื่องราวโดน 3 ใบแดง ในเกมเดียวของเขาเกิดขึ้นตอนที่เขาย้ายไปเล่นในสก็อตแลนด์ ช่วงกลางยุค 90s ดีน วินดาสส์ เป็นคนฮัลล์ โดยกำเนิด เล่นฟุตบอลและสร้างชื่อกับ ฮัลล์ ซิตี้ ตั้งแต่เป็นวัยรุ่น ก่อนที่กลางฤดูกาล 1995/96 เขาจะออกไปหาความท้าทาย ขึ้นเหนือไปเล่นในลีกสก็อตติช พรีเมียร์ลีก กับทีมดัง อเบอร์ดีน อดีตทีมที่เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เคยคุม ช่วงยุคนั้น ลีกสก็อตแลนด์เต็มไปด้วยนักเตะฝีเท้าดี ไม่ว่าจะเป็น พอล แกสคอยน์, ปิแอร์ ฟาน ฮอยดองค์, ไบรอัน เลาดรุ๊ป, เปาโล ดิ คานิโอ, ยอร์ก อัลแบร์ทซ์, มาร์โก เนกรี, เฮนริค ลาร์สสัน เป็นต้น เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อเดือนพฤศจิกายน 1997 เป็นเกมที่ อเบอร์ดีน ออกไปเยือน ดันดี ยูไนเต็ด เปิดมานาทีเดียว วินดาสส์ ก็ไปสอยคู่แข่ง โดนใบเหลืองแรกอย่างไว ด้วยความโมโห ทั้งกับรูปเกมและผลงานส่วนตัว อีกเพียง 20 นาทีต่อมา วินดาสส์ ก็โดนใบเหลืองที่สองจนได้ และกลายเป็นใบแดงไล่ออกจากสนาม อารมณ์ของ วินดาสส์ พลุ่งพล่านสุดขีดเมื่อโดนไล่ออก ระหว่างเดินออกจากสนามก็หันมาด่าผู้ตัดสิน ด้วยถ้อยคำรุนแรง ทำให้ผู้ตัดสิน สจ๊วร์ต ดูกัล ตัดสินใจควักใบแดง แจกให้ วินดาสส์ เป็นหนที่สองของเกม ยังไม่หนำใจ ขณะที่เดินออกไปเข้าห้องแต่งตัว ด้วยความโมโห วินดาสส์ ก็ดึงเอาธงตรงมุมสนามออกมาขว้างลงพื้น เพราะพฤติกรรมไม่เหมาะสมหนนี้ กลายเป็นใบแดงใบที่ 3 ของเขาในเกมเดียว ดีน วินดาสส์ โดนตัดสินลงโทษแบน 6 นัด และปรับเงินค่าเหนื่อย 2 สัปดาห์ ผลการแข่งขันนัดนั้น ดันดี ยูไนเต็ด ถล่ม อเบอร์ดีน ไป 5-0 แต่จะว่าไปก็โทษ ดีน วินดาสส์ ได้ไม่เต็มปาก เพราะในนาทีที่ 22 ซึ่งเขาโดนไล่ออกไปนั้น อเบอร์ดีน ก็โดนนำอยู่แล้วถึง 3-0 นั่นเป็นฤดูกาลสุดท้ายของ ดีน วินดาสส์ ในสก็อตแลนด์ เพราะฤดูกาลต่อมา เขาก็ย้ายกลับอังกฤษ มาเล่นกับ อ็อกซ์ฟอร์ด ยูไนเต็ด และด้วยผลงานยอดเยี่ยม ทำให้ แบรดฟอร์ด ตัดสินใจซื้อมาร่วมทีม ซึ่งเขาก็มีส่วนช่วยทีม "ไก่แจ้" เลื่อนชั้นสู่พรีเมียร์ ลีก ได้ในปีนั้นเอง แม้จะเป็นที่จดจำในฐานะนักเตะสไตล์อังกฤษโบราณคนท้ายๆ ของพรีเมียร์ ลีก เป็นกองหน้าจอมเพนจรที่ค้าแข้งจนถึงวัย 40 ปี เป็นฮีโร่ของ ฮัลล์ ซิตี้ ทีมบ้านเกิด แต่การโดนใบแดง 3 ใบในเกมเดียวของเขา ก็ไม่มีใครลืมลงเช่นกัน ใบแดงคือสิ่งที่ผู้เล่นต้องทุกทน แต่แบงค์แดงๆคือสิ่งที่หลายคนต้องการ มาสัมผัสกับ MYSBOBET รับรองไม่หนีหายไปไหน ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117

" เลอ โซซ์ ผู้เอาชนะการบุลลี่ "

เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา ในสหรัฐอเมริกา ดินแดนแห่งเสรีภาพ ก็มีเหตุการณ์ที่ถือเป็นประเด็นในวงการกีฬา มันเกิดขึ้นในเกมฟุตบอล ยูเอสแอล แชมเปี้ยนชิพ ระหว่าง ซาน ดิเอโก้ โลยั่ล กับ ฟินิกซ์ ไรซิ่ง โดยที่เจ้าถิ่น ซาน ดิเอโก้ นำอยู่ 3-1 ในครึ่งแรก แต่พอลงมาครึ่งหลังพวกเขาก็ คุกเข่าให้กับแคมเปญ Black lives matter แล้วก็ประท้วงเดินออกจากสนามไปทันที ก่อนที่จะโดนปรับแพ้ 0-3 ตามกฎ เบื้องหลังเหตุการณ์นี้จากการให้สัมภาษณ์ของ แลนดอน โดโนแวน อดีตตำนานดาวเตะทีมชาติสหรัฐฯ ที่เป็นกุนซือของ ซาน ดิเอโก้ บอกว่า เขาสนับสนุนการกระทำของลูกทีม เนื่องจาก คอลลิน มาร์ติน ลูกทีมของเขาถูกกล่าวเหยียดเพศโดย จูเนียร์ เฟลมมิ่งส์ ดาวเตะจาไมก้าของ ฟีนิกซ์ เมื่อปี 2018 คอลลิน มาร์ติน ถือเป็นนักกีฬาที่ยังคงเล่นอยู่คนแรก ใน 5 กีฬาหลักของสหรัฐอเมริกา ที่ออกมายอมรับกับสาธารณะว่าตัวเองเป็นเกย์ เพื่อนร่วมทีมไม่มีปัญหาใดๆ ในเรื่องนี้ รวมถึงเขายังเปิดเผยว่าเคยนำแฟนหนุ่มมาร่วมในงานปาร์ตี้ประจำทีมด้วย ตลอด 2 ปีมานี้ เพิ่งมีหนนี้ที่เขาโดนกล่าวเหยียดเพศยามลงแข่งฟุตบอล จนทำให้เกิดความไม่พอใจกันทั้งทีม เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน นักกีฬาโดยเฉพาะกีฬาที่เน้นพละกำลัง มีการเข้าปะทะกันตลอดเวลา มักโดนมองเป็นสังคมของผู้ชายแบบมาโช่ แข็งแรง โผงผาง ยิ่งในสมัยก่อน โธมัส ฮิทเซิ่ลสแปร์เกอร์ อดีตกองกลางเท้าหนักทีมชาติเยอรมัน ดังกับ แอสตัน วิลล่า และสตุ๊ทการ์ท ก็ออกมาเผยในภายหลังว่าตัวเองเป็นรักร่วมเพศ แต่นั่นเกิดขึ้นเมื่อเขาแขวนสตั๊ดไปแล้ว เรื่องรักร่วมเพศยังมีข้อถกเถียงกันมากกว่าเหมาะสมและถึงเวลาหรือยังที่นักเตะจะสามารถออกมาประกาศตัวได้อย่างจริงๆ จังๆ หลุยส์ ฟาน กาล เพิ่งให้สัมภาษณ์ไปเมื่อไม่นานมานี้ว่าสำหรับเขาแล้ว เขาเคยคุมทีมที่มีลูกทีมเป็นเกย์ และจากประสบการณ์ที่ผ่านมา เขายังไม่แนะนำให้ใครออกมาเปิดเผยตัวเอง ระหว่างยังค้าแข้งอยู่ คำแนะนำของฟาน กาล ไม่ได้บอกว่ามันเป็นเรื่องผิด แต่เขากลัวผลกระทบที่จะตามมายังนักเตะคนนั้นมากกว่า ปัจจุบัน มีการสำรวจพบว่า 92% ของแฟนบอล รับได้สบายมากหากนักเตะในทีมที่ตัวเองเชียร์เป็นเกย์ แต่มองอีกด้าน ยังมีอีกถึง 8% ที่รับไม่ได้ อย่างไรก็ดี ตัวเลขนี้ถือว่าพัฒนาขึ้นมากแล้วถ้าเทียบกับในยุค 80s หรือ 90s ยุคที่ฟุตบอลโดยเฉพาะฟุตบอลอังกฤษคือสังคมของชายแบบมาโช่ และมีวัฒนธรรมเฉพาะตัว จัสติน ฟาชานู น้องชายของ จอห์น ฟาชานู เป็นกองหน้าฝีเท้าดีของ นอริช และติดทีมชาติอังกฤษชุดเล็ก ภายหลังในอาชีพเขา Came out ออกมาเปิดตัวว่าเป็นเกย์ ในที่สุดก็โดนกระแสสังคมกดดัน ทำให้ตัดสินใจฆ่าตัวตายด้วยวัยเพียง 37 ปีเท่านั้นในปี 1998 พูดถึงเรื่องการโดนล้อ และโดนเหยียดว่าเป็นเกย์ ในวงการฟุตบอลอังกฤษจึงมีมานานมาก และคนที่โดนเล่นงานบ่อยที่สุดในยุคนั้นคือ แกรม เลอ โซซ์ แบ็กซ้ายตำนานเชลซี เลอ โซซ์ เริ่มต้นฟุตบอลอาชีพกับเชลซี ตอนย้ายมาใหม่ๆ เขาเป็นคนเงียบขรึม นิ่มๆ ไม่ได้เฮโล ไปกับวัฒนธรรม Lads หรือแบบ เฮ้ย พวก ของนักเตะในยุคนั้น เป็นมาตรฐานเลยของฟุตบอลยุคนั้นที่จะแกล้งรุ่นน้อง แกล้งเพื่อน ตลกหยาบโลนใส่กัน โดยเฉพาะใครที่ดูอ่อนๆ จะโดนเพ่งเล็งเป็นเป้า แม้จะรักกันดีแต่พฤติกรรมแบบนี้อาจทำให้บางคนรับไม่ได้ เลอ โซซ์ เลยต้องตกเป็นเป้า โดยเฉพาะเมื่อครั้งหนึ่งเขาไปแคมปิ้ง กับเพื่อนร่วมทีมด้วยกัน เมื่อกลับมาเลยโดนล้อว่าเป็นเกย์ และข่าวนี้ก็แพร่สะพัดไปทั่ว จนไปออกถึงสื่อ แฟนบอลทีมอื่นเมื่อรู้ก็ร้องเพลงแซวเขามาตลอด เขาโดนมาตลอดเกือบเส้นทางอาชีพ แน่นอนว่าถ้ามาเกิดขึ้นยุคนี้ แฟนบอลและสโมสรที่ร้องเพลงแซวเรื่องการเป็นเกย์ คงโดนแบน และลงโทษหนัก ทั้งที่จริงแล้ว แกรม เลอ โซซ์ ไม่ได้เป็นเกย์เลย เขาเป็นคนรักเพศตรงข้ามปกติ เพียงแต่บุคลิกและรสนิยมของเขาไปไม่ได้กับวัฒนธรรมฟุตบอล ในทีมยุคนั้น งานยากของเขาจึงไม่ใช่เรื่องในสนาม หรือการฝึกซ้อม แต่เป็นเรื่องเหล่านี้เอง ยังดีที่ในทีมเชลซียุคที่เขาย้ายไปใหม่ๆ มีนักเตะทีถือว่าเป็นแบบอย่าง เป็นแรงบันดาลใจให้เขานั่นคือ แพท เนวิน ปีกทีมชาติสก็อตแลนด์ ที่ภายหลังย้ายมาเล่นให้เอฟเวอร์ตัน เนวิน เป็นนักเตะที่มีเอกลักษณ์ไม่สนกับวัฒนธรรมมาโช่ของนักเตะในทีม เขาชอบดนตรี สัญญาที่เชลซีให้ ระบุว่า ในช่วงซัมเมอร์ หรือกระทั่งพักครึ่ง เขาสามารถออกไปดูคอนเสิร์ตสำคัญๆ ได้ หากวันเวลามันตรงกัน นอกจากนั้น เขายังเขียนวิจารณ์ดนตรีลงหนังสือพิมพ์ได้อีกต่างหาก แถมเคยพา เลอ โซซ์ ไปที่อพาร์ทเมนต์ และฟังเพลงของวงที่หากเป็นทุกวันนี้ คงเรียกว่าเป็นพวกสายอินดี้ เลอ โซซ์ บอกว่าหาก แพท เนวิน ยังประสบความสำเร็จได้ เขาก็ต้องทำได้ กลายเป็นแบบอย่างที่ดีให้เขา "แพท คือคนที่ผมมองเป็นแบบอย่าง พระเจ้าถ้าเขาทำได้ฉันก็มีโอกาสนี่หว่า" "ผมสามารถเป็นตัวเองได้และประสบความสำเร็จได้ แต่ก็ยังไม่ได้ใกล้เคียงกับแพทเลย เขาจะใส่เสื้อโค้ตหนังตัวยาวของอิสเซ่ย์ มิยาเกะ และบางทีอาจเขียนไอน์ลายเนอร์ด้วย เพราะช่วงนั้นเขาอยู่ในโหมดโกธิค" "เขาเป็นคนที่นิสัยดีที่สุด แพท กับผม เจอกันบ่อยจนถึงตอนนี้ เขาเป็นเหมือนคุณครูของผมเลย โดยที่เขาเองก็คงไม่รู้" "เขาเป็นนักเตะชั้นยอดด้วย เขาเป็นคัลท์ฮีโร่ที่เชลซี เขายืนหยัดเพื่อทุกอย่าง เขายืดหยัดต้านการเหยียดผิว เขาเอาเรื่องแฟนบอลเชลซี ตอนที่พวกเขาเหยียดผิวใส่ พอล แคโนวิลล์ (นักเตะเชลซีเอง) ความคิดเขาก้าวหน้าเกินยุค" เลอ โซซ์ บอกว่าเขากลายเป็น non-gay, gay spokesman in the sport หรือก็คือ กระบอกเสียงของเกย์ในวงการกีฬาทั้งที่ตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ เขาถึงกับบอกว่าถ้าตัวเองเป็นเกย์ เผลอๆ มันจะง่ายกว่านี้ เพราะขณะที่พูดแทนเกย์ ตัวเองก็ยืนยันว่า เฮ้ย ไม่ได้เป็น แต่พอคิดอีกที เออ แล้วถ้าเป็นมันจะผิดอะไรวะ? "ตอนที่ผมเริ่มอาชีพ ใครที่โดนมองว่าแตกต่างจะเป็นเป้าที่ง่ายมากในวัฒนธรรมการล้อเลียนและกลั่นแกล้ง ที่มีอยู่ในวงการตอนนั้น" "นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับนักเตะผิวดำมานานหลายปี พวกเขาโดนปฏิบัติใส่อย่างน่าตกใจ และตอนนั้นมันโดนมองว่าเป็นการฝึกความอดทนเว้ย โชคดีที่ทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว กีฬาเปิดกว้างให้กับคนที่มาจากแบ็คกราวน์และวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน สะท้อนให้เห็นการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่กว้างขึ้น" แกรม เลอ โซซ์ มีหน้าที่พิสูจน์ตัวเองในสนาม และเขาพิสูจน์มันได้สำเร็จ เก่งจน แบล็คเบิร์น โรเวอร์ส ในยุคทุ่มเงินไล่ล่าแชมป์คว้าตัวไปร่วมทีม เพราะยุคนั้น เชลซี ถือเป็นทีมเกรดรองที่ยังขึ้นๆ ลงๆ ระหว่างดิวิชั่น 1 กับดิวิชั่น 2 อยู่เลย พอเปลี่ยนมาเป็นพรีเมียร์ ลีก ได้ปีเดียว เลอ โซซ์ ก็โดนทีมกุหลาบไฟคว้าไปร่วมทีม และมีส่วนสำคัญพาทีมเป็นแชมป์ในปี 1995 ได้ด้วย ภายหลังในปี 1997 เขาก็ย้ายกลับมายังเชลซี ซึ่งสมัยนั้นนักเตะต่างชาติเต็มทีม และวัฒนธรรมก็เปลี่ยนไปจากเมื่อ 10 ปีก่อน ที่เขาย้ายมาร่วมทีมใหม่ๆ สมัยเป็นดาวรุ่ง แกรม เลอ โซซ์ เล่นให้เชลซีไปทั้งสิ้น 312 นัด ทำได้ 16 ประตู และเป็นแบ็กซ้ายตัวจริงทีมชาติอังกฤษในทัวร์นาเมนต์ใหญ่อย่าง ฟร้องซ์ 98 ด้วย เมื่อมองย้อนไป ไม่ว่า แกรม เลอ โซซ์ จะเป็นเกย์หรือไม่เป็น แต่สิ่งที่เขาแสดงให้เห็นคือความแข็งแกร่งของจิตใจ ที่ฝ่าฟันอุปสรรคมาตลอด กระทั่งถึงยุคที่มีการยอมรับความแตกต่างได้มากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยวัฒนธรรมฟุตบอลในยุคนั้นมันไม่ง่ายเลย สังคมนิยามตัวเขาไม่ได้ แต่เป็นตัวเขาที่นิยามตัวเองได้สำเร็จ ส่วนใครกำลังหาเว็บไซด์ที่ได้รับคำนิยามว่าทีเด็ดเลยต้องนี่ครับกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ทีมเติร์กในมิวนิค "

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เยอรมันตั้งหน้าตั้งตาฟื้นฟูประเทศ แต่ผ่านมาถึงทศวรรษที่ 60s พวกเขาก็ขาดแคลนแรงงาน ทำให้ต้องอิมพอร์ทแรงงานมาจากต่างประเทศ ชาวตุรกี ยินดีที่จะเดินทางเข้ามาทำงานแม้จะรับค่าแรงถูก พวกเขาอดทนอยู่รวมกันจนกลายเป็นชุมชนใหญ่ในเยอรมัน จนถึงปัจจุบันผ่านมาเป็นรุ่นที่ 3 เข้าให้แล้ว มีชาวเติร์กในเยอรมันเป็นล้านๆ คน ปัจจุบันพวกเขากลายเป็นส่วนหนึ่งในสังคมเยอรมันไปแล้ว โดยเฉพาะในสังคมของนักกีฬา นักเตะทีมชาติเยอรมันมีพวกที่เป็นเชื้อสายตุรกีมากมาย ยิ่งนับวันยิ่งมากขึ้น ตั้งแต่สมัยก่อน เมห์เม็ต โชลล์ จนมาถึง เมซุต โอซิล และเอ็มเร่ ชาน แต่ในภาพกว้าง นอกจากตัวนักฟุตบอลแล้ว ชาวตุรกียังมีส่วนต่อวงการฟุตบอลเยอรมันในฐานะสโมสรฟุตบอลด้วย Diaspora club หมายถึงสโมสรฟุตบอลพลัดถิ่น เกิดจากผู้อพยพที่ย้ายไปอยู่ประเทศอื่นซึ่งไม่ใช่ชาติบ้านเกิดของตัวเอง แล้วไปรวมตัวกันก่อตั้งสโมสรฟุตบอลขึ้นมา ในสวีเดน มีชาวอัสซีเรียนอยู่เยอะ เลยรวมตัวกันก่อตั้งสโมสรของพวกเขากันขึ้นมามากมาย สโมสรที่ดังที่สุดคือ ซีเรียนสก้า เอฟซี ซึ่งเคยขึ้นถึงลีกสูงสุดหรือออลสเวนส์คาน อยู่พักใหญ่เมื่อราว 7-8 ปีก่อน ในออสเตรเลีย ก็มีหลายสโมสรที่ก่อตั้งโดยชาวโครเอเชีย และสโมสรของชาวอิตาเลี่ยน ที่อพยพไปตั้งรกรากหากินที่นั่น แม้แต่ในชิลี ก็มีชาวปาเลสไตน์มากมายอพยพไป และอย่างไม่น่าเชื่อชิลีเป็นประเทศนอกเหนือดินแดนอาหรับ ที่มีชาวปาเลสไตน์อยู่อาศัยมากที่สุด ที่นี่พวกเขามีสโมสร ปาเลสติโน่ ทีมฟุตบอลที่ก่อตั้งโดยชาวปาเลสไตน์ตั้งแต่เมื่อ 100 ปีก่อน หรือปี 1920 ทีนี้ในเยอรมัน มีทั้งสโมสรของชาวโปแลนด์, อิตาลี, โครเอเชีย แต่ที่มีมากที่สุดคือสโมสรของผู้อพยพชาวตุรกีนี่เอง เบอร์ลิน เมืองหลวงชาวเติร์กอยู่เยอะ มีหลายสโมสรเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็น แบร์ลิเนอร์ อาคา 07, เตือร์กิเยมสปอร์ แบร์ลิน, แบร์ลิน เตือร์กสปอร์ 1965 เป็นต้น ทว่าสโมสรผลัดถิ่นชาวเติร์กที่มีผลงานดีสุดคือสโมสรในมิวนิค ชื่อว่า เตือร์กกูชู มึนเช่น แปลได้ว่า Turkish power หรือแปลได้ว่าสโมสรพลังประชาเติร์ก แห่งมิวนิค จุดเริ่มต้นของสโมสร ถูกก่อตั้งในปี 1975 โดยคนงานชาวตุรกีกลุ่มหนึ่ง ตอนแรกพวกเขาตั้งชื่อสโมสรว่า เอสเฟา เติร์ก กูชู เริ่มต้นจากการลงเล่นในลีกสมัครเล่นของมิวนิค พอราวปี 1983 สถานการณ์เริ่มดีขึ้นเมื่อมีชาวตุรกีที่ร่ำรวยมาเทคโอเวอร์สโมสร หลังจากเข้ามาทำงานอยู่นับสิบปี ชาวตุรกี บางส่วนก็ขยับตัวเองจากแค่ลูกจ้าง มาทำธุรกิจเอง และเริ่มมีเงินมีทอง สามารถสนับสนุนกิจกรรมต่างๆ ของชาวเติร์กด้วยกันได้ ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาสโมสรได้ควบรวมสโมสรกับทีมของชาวเติร์กด้วยกัน เปลี่ยนชื่อ และต่อสู้ในระดับฟุตบอลลีกต่างๆ มาเรื่อย จากที่ทุกคนในสโมสร เป็นชาวตุรกีกันหมด พวกเขาเริ่มมีโค้ช มีนักฟุตบอลที่ไม่ใช่ชาวเติร์กเข้ามามีส่วนร่วม และเป็นสโมสรที่เรียกได้ว่า Universal แบบสโมสรทั่วไปในเยอรมัน เพียงแต่รากเหง้าของพวกเขามาจากตุรกีเท่านั้น เตือร์กกูชู มึนเช่น ก็คล้ายๆ กับ ฮอฟเฟ่นไฮม์ และ ไลป์ซิก พวกเขาได้รับการสนับสนุนหรือท่อน้ำเลี้ยงจากนักธุรกิจเชื้อสายเติร์กที่ร่ำรวย เป็นมาตั้งแต่แรก คนกลุ่มนี้มีความสัมพันธ์แนบแน่นกับสโมสร ประธานสโมสรคนปัจจุบันของพวกเขา ฮาซาน คิฟราน ก็เคยเป็นนักเตะของสโมสร เล่นอยู่ในทีมสำรองเมื่อ 30 ปีก่อน แต่สุดท้ายหันไปเอาดีด้วยการทำธุรกิจจนร่ำรวย คิฟราน ยอมรับว่าสมัยที่เขายังเล่นอยู่นั้น คือราวรอยต่อยุค 80s ต่อ 90s เป็นช่วงที่สโมสรรุ่งสุดขีด คือเล่นในระดับดิวิชั่น 3 ของประเทศ (สมัยนั้นคือ บาวาเรียน ลีก) นักเตะแทบทั้งทีมเป็นคนเชื้อสายตุรกีแทบทั้งหมด ไม่เหมือนในสมัยนี้ อย่างไรก็ตาม สโมสรถือว่ามีความแนบแน่นกับความเป็นบาวาเรียน ตราสโมสรครึ่งนึงเป็นธงชาติตุรกี อีกครึ่งเป็นธงสีฟ้าขาวของแคว้นบาวาเรีย อีกท้ังยังสะท้อนจากม็อตโต้ของสโมสร "รักษาขนบประเพณี เชื่อมโยงวัฒนธรรม" หมายถึงให้คงความเป็นตุรกีเอาไว้ แต่ก็ประสานเข้ากับความเป็นบาวาเรียน ความเป็นเยอรมันด้วยเช่นกัน พวกเขามีนักเตะทั้งชาวเยอรมัน, ชาวเยอรมันเชื้อสายเติร์ก ไปจนถึงชาวเติร์กแท้ๆ มีแม้แต่นักเตะโครเอเชีย, ออสเตรีย, บอสเนีย และเกาหลีใต้ ในทีม กัปตันของพวกเขาก็คือ แซร์ชาน ซาราเรอร์ วัย 30 ปี อดีตมิดฟิลด์สตุ๊ทการ์ท ที่เคยติดทีมชาติชุดใหญ่ตุรกีมาแล้วด้วย ฤดูกาลที่แล้ว เตือร์กกูชู มึนเช่น คว้าแชมป์ เรกิโอนาลลีกา บาเยิร์น ทำให้ได้สิทธิ์เลื่อนชั้นสู่ ลีกา 3 นับเป็นการกลับสู่ความรุ่งเรืองที่สุดของสโมสรอีกครั้ง เพราะในฐานะสโมสรที่ก่อตั้งโดยคนเติร์กที่อพยพมาทำมาหากินในยุคเริ่มแรก พวกเขาก้าวขึ้นสู่ลีก ดิวิชั่น 3 ของประเทศ ผลงานของพวกเขาหลังผ่านไป 5 นัดในลีกา 3 อ่านได้ว่า ชนะ 1 เสมอ 3 แพ้ 1 โดยชัยชนะที่ได้มา มาจากการถล่มไกเซอร์สเลาเทิร์นอดีตแชมป์บุนเดสลีกาถึง 3-0 "เป้าหมายของเราคือการเป็นทีมที่ 2 ของมิวนิค ต่อจากบาเยิร์น ที่ได้ไปเล่นใน แชมเปี้ยนส์ ลีก ในสักวัน" เส้นทางของพวกเขายังอีกไกล แต่เมื่อมองย้อนไป เตือร์กกูชู มึนเช่น เดินมาไกลมากตลอด 45 ปี ยิ่งถ้ามองว่ารากเหง้าของพวกเขาย้อนไปไกลกว่าถึงตุรกี ได้รู้เรื่องราวดีๆกับทีมเติร์กในมิวนิคไปแล้ว มาเจอกับเรื่องดีๆอย่าง MYSBOBET รับรองไม่หนีหายไปไหน ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ตำนานเบลเยี่ยมยุค80s "

ปัจจุบัน ทีมชาติเบลเยี่ยม เต็มไปด้วยนักเตะฝีเท้าดีมากมาย ผู้เล่นแต่ละคนกลายเป็นเป้าหมายที่สโมสรใหญ่ทั่วยุโรปต้องการคว้าตัวไปร่วมทีม แรงกิ้งของฟีฟ่า พวกเขากลายเป็นทีมอันดับ 1 ของโลก หากจะยังขาดอยู่ก็คือก้าวสุดท้ายที่จะไปถึงการเป็นแชมป์ในทัวร์นาเมนต์ใหญ่เป็นทางการให้ได้สักครั้ง จริงๆ แล้ว เบลเยี่ยม เคยมีทีมที่ดี นักเตะเก่งมากมายในยุค 80s จนถึงปลายยุค 90s น่าเสียดายที่ตอนพวกเขาได้เป็นเจ้าภาพ ยูโร 2000 รวมกับ ฮอลแลนด์ เป็นช่วงที่เบลเยี่ยม อยู่ในช่วงขาลงพอดี หลังจากตกรอบแรกใน ยูโร 2000 พวกเขาเลยยกระดับพิมพ์เขียวของการปั้นนักเตะขึ้นมาใหม่ ใช้เวลากว่า 10 ปี กว่านักเตะที่ได้รับการปั้นมาด้วยวิธีการใหม่ จะผลิดอก ออกผล มาอย่างที่เราเห็นกันในทุกวันนี้ ลองย้อนไปในยุค 70s ต่อ80s ยุคที่ทีมชาติเบลเยี่ยมแข็งแกร่ง และสโมสรในเบลเยี่ยมก็แข็งแกร่ง นำมาโดย อันเดอร์เลชท์ และ คลับ บรูช ที่ผ่านเข้าไปชิงชนะเลิศ ฟุตบอลยุโรปหลายครั้งในช่วงนั้น ในช่วงกลางยุค 80s นั้น คลับ บรูช กำลังไล่ล่าแชมป์ลีกเบลเยี่ยมอย่างบ้าคลั่ง โดยตลอด 4 ฤดูกาลตั้งแต่ปี 1984-1988 พวกเขาใช้มิดฟิลด์ตรงกลางเป็นคู่หู "ฟาน เดอ เอลส์ท" หนึ่งคือ เลโอ ฟาน เดอ เอลส์ท คนที่ 2 คือ แฟรงกี้ ฟาน เดอ เอลส์ท แต่ด้วยการอำลาทีมของ เลโอ ที่ย้ายไปเล่นให้เม็ทซ์ ในฝรั่งเศสทำให้ทั้งคู่ไม่ได้เล่นร่วมกันอีกในระดับสโมสร อย่างไรก็ดี ทั้ง เลโอ และ แฟรงกี้ ไม่ได้เป็นพี่น้องกันเลย ไม่ได้มีความเกี่ยวพันกันทางสายเลือดด้วยซ้ำ แค่เล่นในทีมเดียวกัน อายุใกล้กัน แฟรงกี้ เกิดก่อน เลโอ 1 ปี แฟรงกี้ นั้น กลายเป็นหนึ่งในนักเตะเบลเยี่ยมที่ลงรับใช้ชาตินานสุดและมากนัดที่สุด ตั้งแต่ปี 1984-1998 รวมทั้งสิ้น 86 นัดด้วยกัน แต่ทำได้แค่ 1 ประตูเท่านั้น แฟรงกี้ ฟาน เดอ เอส์ท เปรียบไปก็คือ ไมเคิ่ล คาร์ริค, เซร์คิโอ บุสเก็ตส์, เนมานย่า มาติช ในยุคใหม่ เป็นกองกลางที่เน้นเกมรับ และอาศัยการเปิดบอลคุมแดนกลางด้วยสายตายอดเยี่ยม ตอนที่ เปเล่ ลิสต์รายชื่อ Top 125 greatest living footballers หรือ 125 นักเตะยิ่งใหญ่ที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อปี 2004 แฟรงกี้ ฟาน เดอร์ เอลส์ท อยู่ในลิสต์นี้ด้วย เขาเกิดในปี 1961 เริ่มเล่นฟุตบอลอาชีพนัดแรกกับ โมเลนเบค ในปลายปี 1978/79 ทว่า การเปลี่นตัวกุนซือทำให้เขาไม่ได้ลงสนามอีก กระทั่ง โยฮัน โบสคัมพ์ ตำนานของทีมที่เคยเล่นด้วยกันกับเขา ก้าวมารับตำแหน่งเทรนเนอร์ นั่นคือต้นกำเนิดให้เขาได้ลงสนามและโชว์ศักยภาพของการเป็น มิดฟิลด์ตัวโฮลด์บอล ดึงดูดสายตาทีมใหญ่ คลับ บรูช ดึงเขาไปร่วมทีมในปี 1984 ซึ่งตอนนั้นเขาไม่รู้ว่า มันจะเป็นสโมสรสุดท้ายของเขา สโมสรที่ แฟรงกี้ จะกลายเป็นตำนาน ตอนนั้น คลับ บรูช กำลังอยู่ในช่วงฟื้นฟูความยิ่งใหญ่ เลโอ คู่หูแดนกลาง ร่วมนามสกุลเดียวกันก็ย้ายมาพร้อมกันจาก รอยั่ล อันท์เวิร์ป แถมพวกเขายังมีสตาร์ดัง เบอร์ 1 ของเบลเยี่ยมอย่าง ยาน คูเลอมันส์ อยู่ในทีมอีก มิหนำซ้ำ คลับ บรูช ยังคว้า ฌอง ปิแอร์ ปาแป็ง ดาวยิงฝรั่งเศสเข้ามาเสริมเกมรุกอย่างน่าตื่นเต้น แม้ว่าแชมป์ลีกจะยังไม่มา ทีมที่สดห้าวในตอนนั้นก็ซิวแชมป์ เบลเยี่ยม คัพ 1986 ก่อนที ปาแป็ง จะเบื่อและย้ายกลับบ้านเกิดไปสร้างชื่อกับ โอลิมปิก มาร์กเซย อย่างไรก็ดี จุดเริ่มต้นที่ดาวเตะต่างชาติย้ายออกไป ก็ทำให้เกิดประกายความหวังใหม่ นักเตะหนุ่มของเบลเยี่ยม ค่อยๆ แกร่งขึ้นโดยมี แฟรงกี้ เป็นหัวใจ ในปี 1988 คลับ บรูช ก็กลับมาทวงแชมป์ลีกคืนได้สำเร็จ โดยบทบาทของ แฟรงกี้ ไม่ได้หวือหวา เขาทำงานปิดทองหลังพระอยู่กลางสนาม แต่ทุกคนรู้ดีถึงความสำคัญของเขา โดยเฉพาะการปัดกวาดอันตรายก่อนถึงแนวรับ และการเข้าตัดบอลในจังหวะสำคัญได้แม่นยำเสมอ เซนส์ในเกมรับของเขาไม่เป็นรองใคร รวมถึงการเป็นคนเปิดบอลแม่นยำจากกลางสนาม อีก 2 ปีต่อมา คลับ บรูช ทำดับเบิลแชมป์ และทั้งฟอร์มทั้งความเป็นผู้นำของเขาทำให้ แฟรงกี้ ฟาน เดอ เอลส์ท รับรางวัลนักเตะแห่งปี ถือว่ายากมากสำหรับนักเตะในตำแหน่งของเขาหากจะได้รับ ในปี 1992 ยาน คูเลอมันส์ แขวนสตั๊ด ปลอกแขนจึงตกมาอยู่กับแฟรงกี้ ที่รับภาระหนัก เนื่องจากในช่วงเริ่มเข้าสู่ต้นทศวรรษที่ 90s ตัวหลักหลายรายอำลาทีม เช่น มาร์ก เดอกรีส ไปอันเดอร์เลชท์ อย่างไรก็ดี คลับ บรูช ยังมีผู้เล่นเลือดใหม่เข้ามาเสริมทัพได้อย่างยอดเยี่ยมโดยมี แฟรงกี้ เป็นศูนย์กลางของทีม ไม่ว่าจะเป็น เกิร์ต แวร์เฮเย่น, ดาเนียล อโมคาชี่, ลอเรนโซ่ สตาเลน, พอล โอค่อน, มาริโอ สตานิช ภายใต้การนำของ แฟรงกี้ คลับ บรูช ยังคว้าแชมป์เบลเยี่ยม โปร ลีก ได้ 2 สมัย และ เบลเยี่ยม คัพ อีก 2 สมัย และเบลเยี่ยม ซูเปอร์ คัพ อีก 3 สมัย ส่วนไฮไลท์ในนามทีมชาติ แฟรงกี้ ฟาน เดอ เอลส์ท เป็นผู้เล่นที่ติดทีมชาติไปลุยฟุตบอลโลกถึง 4 สมัยติดต่อกัน ตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มใน เม็กซิโก 1986, อิตาเลีย 1990, ยูเอสเอ 1994 และ ฟร้องซ์ 98 ซึ่งในหนสุดท้ายที่ฝรั่งเศส เขาอายุ 37 ปีแล้ว และประกาศเลิกเล่นทีมชาติหลังทัวร์นาเมนต์นั้น แฟรงกี้ ค้าแข้งต่ออีก 1 ปี และแขวนสตั๊ดไปในปี 1999 ด้วยวัย 38 ปี ลงสนามให้ คลับ บรูช ไปกว่า 500นัด เล่นให้ทีมชาติเบลเยี่ยมไปถึง 86 นัด ได้รับรู้เรื่องราวที่คุณอาจไม่เคยรู้มาก่อนกันแล้ว ใครสนใจหาอะไรทำสนุกๆให้ MYSBOBET ช่วยคุณสิครับ รับรองว่าคุณลืมไม่ลงแน่นอน ที่นี้มีความสนุกพร้อมให้คุณเริ่มต้นแบบไม่ต้องรอตลอด 24 ชั่วโมง ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" แอฟริกันคนแรกในเซเรีย อา "

27 กันยายน 1981 ณ สนาม อาร์เตมิโอ ฟรังคี่ ในเมืองฟลอเรนซ์ เกมในครึ่งหลัง อัสโคลี่ เปลี่ยนตัวสำรองลงมาแทน คาร์โล เตรวิซาเนลโล่ ขณะที่พวกเขายังเสมออยู่กับเจ้าถิ่นฟิออเรนติน่า 0-0 ตัวสำรองคนนั้นชื่อว่า ฟรองซัวส์ ซาอุย บางทีผลการแข่งขันอาจไม่เป็นที่น่าจดจำสักเท่าไหร่ แต่การลงสนามของ ซาอุย เป็นการสร้างประวัติศาสตร์ เขากลายเป็นนักเตะแอฟริกันคนแรกที่ลงเล่นใน กัลโช่ เซเรีย อา หน้าร้อนปี 1981 หนุ่มน้อยวัย 18 ปีชาวไอวอเรี่ยน อำลาบ้านเกิดเพื่อมาเซ็นสัญญากับอัสโคลี่ หลังทำผลงานได้อย่างโดดเด่นให้กับ สเตลล่า คลับ ดาฌาเม่ สโมสรจากอาบิดจัน ในทัวร์นาเมนต์ฟุตบอลที่จัดขึ้นที่มาร์กเซย มีรายงานว่าอัสโคลี่ จ่ายค่าตัวให้ สเตลล่า คลับ เพื่อแลกลายเซ็นของ ฟรองซัวส์ ซาอุย คนนี้เป็นจำนวน 10 ล้านลีร์ (เทียบแล้วราวๆ 5,000 ยูโรเท่านั้นในปัจจุบัน) และจ่ายค่าจ้างต่ำสุดให้เขาที่ราว 1 ล้าน 2 แสน ลีร์ ต่อเดือน เท่านั้น บวกด้วยโบนัสส่วนตัวจากประธานสโมสรอีก 4 ล้านลีร์ ซึ่งเงินจำนวนนี้เขาส่งกลับไปให้แม่ของเขาในไอวอรี่ โคสต์ อัสโคลี่ เรียกว่าเป็นทีมที่เพิ่งเอาตัวรอดจากการตกชั้นหวุดหวิดในฤดูก่อนหน้า พวกเขาจบอันดับ 10 จาก 16 ทีมในเซเรีย อา แต่มีแต้มเท่ากับอีก 4 ทีมที่อันดับต่ำกว่าพวกเขา ที่ทำให้รอดตัวมาได้เพราะมีเฮด ทู เฮด ที่เหนือกว่าเท่านั้น ณ ตอนนั้น สโมสรในเซเรีย อา แทบไม่ได้ออกไปควานหานักเตะเก่งๆ จากนอกประเทศเลย เพราะจากการที่อิตาลี มีผลงานสุดย่ำแย่ในฟุตบอลโลก 1966 แพ้ทั้งเกาหลีเหนือและโซเวียต ทำให้มองกันว่าเป็นเพราะมีนักเตะต่างชาติทะยอยย้ายเข้ามาหากินในเซเรีย อา จนเบียดบังโอกาสของเด็กๆ ท้องถิ่น ด้วยเหตุนี้เองระหว่างปี 1966 จนถึงปี 1980 จึงไม่มีนักเตะต่างชาติรายใหม่ๆ ย้ายเข้ามาเล่นในลีกอิตาลีเลย และคนต่างชาติก็ย้ายเข้ามาในอิตาลีเองน้อยด้วย ในตอนเริ่มต้นฤดูกาล 1981/82 ซาอุย เป็นหนึ่งในผู้เล่นต่างชาติเพียง 18 คนเท่านั้นในเซเรีย อา และแม้ว่ากระแสแข้งนอกจะเริ่มกลับมาอีกครั้งในฤดูกาลถัดไป คือเพิ่มเป็น 32 คน แต่เขาก็ยังคงเป็นนักเตะจากแอฟริกาเพียงคนเดียวในลีกอยู่ดี เคลาดิโอ เจนติเล่ เกิดและโตในลิเบีย แต่พ่อแม่เขาเป็นอิตาเลี่ยนแท้ๆ กระทั่งได้ฉายาว่า "กัดดาฟี่" ตามผู้นำลิเบีย ด้วยรูปร่างหน้าตาไว้หนวดและสไตล์การเล่นโหดหนักหน่วง แต่เขาก็เป็นคนอิตาเลี่ยนดีๆ นี่เอง ไม่ใช่นักเตะแอฟริกา นักเตะผิวดำในอิตาลีหายากมากในตอนนั้น และหากจะมี ก็เป็นนักเตะบราซิล ไม่ใช่แข้งผิวดำจากแอฟริกา ยุคโน้น ไม่ได้เซนสิทีฟกับการเรียกชื่อมากนัก เขาก็ถูกเรียกชื่อเล่นตามความคุ้นปากว่า "เนเกร็ตโต้" ที่อาจแปลได้ว่า "เด็กดำที่น่าเอ็นดู" และภายหลังถูกเรียกว่า "ซิกูลี่" ซึ่งเป็นชื่อลูกอมรสผลไม้ (คล้ายๆ ซูกัส) ที่คนอิตาลีชื่นชอบ ฟรองซัวส์ ซาอุย ให้สัมภาษณ์ถึงตัวเองกับหนังสือพิมพ์ "ลา สตัมปา" ไว้ตอนแรกที่ย้ายมา โดยเปิดเผยว่า "ผมไม่ใช่คนที่ยิงประตูเยอะ ผมเล่นเป็นหมายเลข 10 และผมรู้ว่าจะผ่านบอลดีๆ ยังไงไปสู่เพื่อนร่วมทีม ผมยิงประตูได้บ้าง แต่ไม่มากนักหรอก" "ผมรักประเทศนี้ของพวกคุณเสียแล้วและผมชื่นชอบผู้คนอิตาเลี่ยน ผมชอบอัสโคลี่มากๆ" น่าเสียดายที่การย้ายมาของเขาถูกกลบโดยข่าวแย่ๆ กับการที่กองหลังเพื่อนร่วมทีมอัสโคลี่ของเขา อันโจลิโน่ กาสปารินี่ โดนจับข้อหามีโคเคน 50 กรัม ไว้ในครอบครอง ในสัปดาห์เดียวกัน มีข่าวลือว่า คาร์โล มัซโซเน่ ยอดโค้ชของอัสโคลี่ เองไม่ได้มีส่วนต่อการย้ายตัวของ ซาอุย เลย และเขาเองก็ไม่ได้ต้องการนักเตะคนนี้ อย่างไรก็ดี หลังจากผ่านไป 2-3 สัปดาห์ที่ได้ทำงานร่วมกัน เขาก็ยกย่องดาวรุ่งผิวดำคนนี้ "ผมเปลี่ยนใจแล้ว ซาอุยได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเขามีความรู้ ได้รับการอบรมมาดี และเป็นคนไฝ่รู้ เขาต้องมีช่วงวัยเด็กที่ดีแน่ๆ พวกเขาสอนเขาอย่างดีว่าจะวางตัวอย่างไรในโลกข้างนอก ผมคิดว่าเขาเรียนมาดี นอกจากภาษาแม่แล้ว เขายังพูดภาษาอังกฤษได้ถูกต้องด้วย ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรก็ตาม ดาวรุ่งพรสวรรค์สูงรายนี้กลับพบว่ามันยากที่จะสอดแทรกเข้าไปแย่งตัวจริงในทีมอัสโคลี่ บางครั้งเขารู้สึกผิดหวังกับการที่โค้ชมักให้เขาลงไปรับบทบาทเป็นตัวฆ่าเวลาในช่วงท้ายเกม ในการออกไปเล่นนอกบ้าน แน่นอน เขาทำตามที่ถูกสั่ง ลีกอิตาเลี่ยน เป็นลีกที่เล่นกันด้วยแท็คติกซับซ้อนและต้องใช้ร่างกายสูงกว่าที่เขาคุ้นเคย และเขาปรับตัวได้ลำบาก ลงเล่นไปแค่ 8 นัดเท่านั้นในฤดูกาลแรก อย่างไรก็ดี เขาก็มีส่วนช่วยให้ อัสโคลี่ จบสูงถึงอันดับ 6 และแพ้แค่เกมเดียวในบ้าน แต่ฤดูกาลต่อมายิ่งหนักหนายิ่งขึ้น เพราะลงเล่นไปแค่ 3 เกม และอีกครั้งที่อัสโคลี่ต้องหนีตกชั้น เพื่อเส้นทางอาชีพที่เหมาะสมมากขึ้น ซาอุย ตัดสินใจย้ายไปเล่นให้ น็องซี่ ในหน้าร้อนปี 1983 ที่นั่น เขาตั้งหลักได้และกลายเป็นตัวจริงของน็องซี่ ลงสนามไปทั้งสิ้น 112 นัด ตลอด 4 ฤดูกาล เขายิงไป 8 ประตูและได้ติดทีมชาติไอวอรี โคสต์ น็องซี่ ตกชั้นในปี 1987 ซาอุย ก็ย้ายไปอยู่กับ ตูลง และลงเล่นในลีก เอิง ไปอีก 109 นัดตลอด 5 ฤดูกาล ยิงไปทั้งสิ้น 5 ประตู ในปี 1992 เขาย้ายไปเล่นให้ทีมสมัครเล่นชื่อ เนอแวร์ส ก่อนจะแขวนสตั๊ดเพื่อไปเอาดีด้านการเป็นโค้ช เส้นทางอาชีพโค้ชของ ซาอุย เริ่มต้นในปี 1999 ในลีกอันดับ 3 หรือ นาซิยงนาล ของฝรั่งเศส โดยเริ่มต้นจากอดีตต้นสังกัดของเขาเองคือ ตูลง จนกระทั่งในปี 2010 ก็ได้คุมทีมชาติชุดใหญ่ของไอวอรี่ โคสต์ ซาอุย นำทีมชาติบ้านเกิดเป็นรองแชมป์ แอฟริกัน เนชั่นส์ คัพ ในปี 2012 ก่อนจะลงไปคุมทีม ยู-23 ระหว่างปี 2012-2015 จากนั้นไปคุมทีม อาแอส กาลูม สโมสรในกีนีช่วงสั้นๆ และตามด้วยคุมทีมชาติไนเจอร์อยู่ถึง 4 ปี เมื่อปีที่แล้วปี 2019 เขาถูกแต่งตั้งมาเป็นกุนซือทีมชาติสาธารณรัฐแอฟริกากลาง เป็นงานที่เขาทำอยู่จนถึงปัจจุบัน แน่นอนว่า ฟรองซัวส์ ซาอุย ไม่ใช่นักเตะแอฟริกัน ที่ประสบความสำเร็จโดดเด่นอะไรใน กัลโช่ เซเรีย อา ทว่าเขาก็ได้พิสูจน์ตัวเองต่อในลีกฝรั่งเศส และได้รับการนับถือในฐานะโค้ช รวมไปถึงการเป็นนักเตะแอฟริกาคนแรกในเซเรีย อา ก็ถือเป็นการเปิดประตู แผ้วถางทางให้กับนักเตะฝีเท้าดีจากกาฬทวีปมากมายย้ายมาค้าแข้งในภายหลัง เขาอาจไม่ได้โอกาสลงเล่นมากมายกับ อัสโคลี่ แต่ซาอุย ไม่เคยปริปากบ่นและยังคงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับโค้ชของเขาเอาไว้ได้ หลายปีให้หลังเมื่อ คาร์โล มัซโซเน่ พาโบโลนญ่า ไปเล่นในรอบก่อนรองชนะเลิศ ยูฟ่า คัพ เมื่อปี 1999 ทั้งคู่ได้นัดเจอกันและได้พูดคุยแลกเปลี่ยนถึงแท็คติกฟุตบอล รวมถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อครั้งโน้น สมัยที่ ฟรองซัวส์ ซาอุย ยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัย 18 ปี จากไอวอรี่ โคสต์ ที่ย้ายมาเล่นฟุตบอลในอัสโคลี่ ส่วนใครกำลังหาเว็บไซด์ที่อยู่ยงคงกระพันมาตั้งแต่ครั้งกระโน้นล่ะก็ต้องนี่เลย MYSBOBET รับรองไม่หนีหายไปไหน ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" โรงละครแห่งความฝันของ เซร์คิโอ ตอร์เรส "

คนที่รักฟุตบอล อย่างน้อยสักครั้งหนึ่งในชีวิตที่ใฝ่ฝันอยากเป็นนักฟุตบอลอาชีพ โดยเฉพาะได้ในค้าแข้งในยุโรป ในลีกที่มีมาตรฐานสูง เช่นในอังกฤษ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยในการจะก้าวไปถึงจุดนั้น ขนาดเด็กอังกฤษเอง เปอร์เซนต์ที่จะได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพยังมีน้อย นึกภาพว่าเป็นคนต่างชาติ มันจะยากสักแค่ไหน โดยเฉพาะเมื่อไม่ได้มีพื้นฐาน ไม่ได้มาจากแพลทฟอร์มของทีมเยาวชนสโมสรหลักๆ ในบ้านเกิด เรื่องราวของ เซร์คิโอ ตอร์เรส อาจทำให้คุณอมยิ้ม กับเรื่องราวที่เหมือนในบทภาพยนตร์ของเขา เซร์คิโอ ตอร์เรส เกิดที่ มาร์ เดล ปลาต้า ในอาร์เจนติน่า เขาทำงานอยู่ในโรงผลิตอิฐบล็อกของคุณพ่อ ควบคู่ไปกับการเล่นให้สโมสร กิลเมส ในบ้านเกิดซึ่งเป็นทีมท้องถิ่นระดับดิวิชั่น 4 ความฝันของ ตอร์เรส ก็เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มชาวอาร์เจนติน่าที่รักฟุตบอล คือเขาอยากเป็นนักเตะอาชีพ เพียงแต่เขามองไปที่ยุโรป อาจจะด้วยฝีเท้าที่ยังเทียบตัวเทพๆ ในบ้านเกิดไม่ได้ เขาอาจไม่ได้ฝันถึงการก้าวไปเล่นระดับท็อป แต่เพียงเป็นลีกมาตรฐานในยุโรปบ้างก็เพียงพอแล้ว เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ในเดือนพฤศจิกายนปี 2003 เซร์คิโอ ตอร์เรส ก็เริ่มต้นก้าวแรกบนเส้นทางสู่ความฝันของเขา ขณะนั้นเขาอายุได้ 22 ปี เอเยนต์ชาวแคเมอรูน เป็นคนเดินเรื่องพาเขามายังประเทศอังกฤษ เขาใช้เงินเก็บจำนวนมากเป็นค่าตั๋วเครื่องบิน เขามาอังกฤษโดยที่พูดอังกฤษไม่ได้แม้แต่คำเดียว ช่วงแรกมาลงที่ทางตอนใต้ของกรุงลอนดอน เขาต้องอาศัยร่วมกับเอเยนต์ชาวแคเมอรูน ต้องแบ่งเตียงนอนร่วมกับญาติคนหนึ่งของเอเยนต์รายนี้ ในความเป็นนักเตะละติน เป็นแข้งอาร์เจนติน่า ขึ้นชื่อเรื่องทักษะฟุตบอล และเทคนิคที่ดี เขามองว่า เขาก็มีดีพอที่จะเริ่มต้นในอังกฤษได้ไม่ยาก แม้จะไม่ใช่ทีมในลีกใหญ่ก็ตาม เมื่อมาอยู่ในอังกฤษได้ 2-3 สัปดาห์ บททดสอบแรกของเขาก็มาถึง เซร์คิโอ ตอร์เรส ได้เข้ารับการทดสอบฝีเท้ากับ ไบรตัน หนึ่งในเมืองที่น่าจะเหมาะสมกับชาวอาร์เจนติน่ามากๆ เพราะเป็นเมืองชายทะเลทางตอนใต้ อากาศอุ่น บรรยากาศคึกคัก เพียงช่วงแรกที่ทดสอบฝีเท้า ตอร์เรส ก็รู้ทันทีว่าระดับของนักฟุตบอลอาชีพที่แท้จริงเป็นอย่างไร "ผมไม่คิดว่ามันจะแตกต่างอะไรกันมากมาย แต่ผมคิดผิดถนัด ผมไม่เหลือซากเลย ผมแทบไม่เคยคิดว่าฟุตบอลต้องใช้ร่างกายขนาดนี้ ไม่เคยคิดว่านักฟุตบอลอาชีพนั้นเร็ว และแข็งแรงแค่ไหน กับการที่ทุกคนใส่ชุดเหมือนกัน ความเป็นมืออาชีพของทุกสิ่งทุกอย่าง ผมนี่แบบ "ว้าวว" "หลังจาก(ทดสอบ) 2 สัปดาห์ ผู้จัดการทีมบอกผมว่า 'ฟังนะ นายเป็นนักฟุตบอลที่ดี นายมีเทคนิคดีมากๆ แต่นายไม่แข็งแกร่งและเร็วพอสำหรับฟุตบอลอังกฤษ นายจะต้องพัฒนาตรงนี้ถ้านายอยากมีเส้นทางอาชีพที่นี่' ในตอนนั้นแน่นอนมันเจ็บปวด ผมเอามันมาคิด และเขาพูดถูก" แม้จะถูกปฏิเสธ และเผชิญความจริงที่น่าใจหาย แต่ ตอร์เรส ไม่ถอดใจ ตรงกันข้าม เขากลับหลงรักความเป็นมืออาชีพของฟุตบอลอังกฤษ เขาโทรบอกพ่อแม่ว่า เขาจะยังไม่กลับอาร์เจนติน่า หลังจากพักอยู่กับเอเยนต์แคเมอรูน 2 เดือน ก็มีปากเสียงกัน ทำให้เขาต้องย้ายออกมา และได้ไปขอพักกับเพื่อนนักเตะอาร์เจนติน่า ที่เคยรู้จักกันตั้งแต่ที่บ้านเกิด ซึ่งชวนเขาไปเล่นกับโมลซี่ย์ และเบซิ่งสโต๊ค ทีมระดับนอกลีก แม้มันจะเป็นจุดเริ่มต้นนับ1 แต่รายได้มันไม่เพียงพอในการยังชีพแน่นอน ฟุตบอลระดับนั้นคือกึ่งอาชีพ ทำให้เขาตัดสินใจทำงานตอนกลางวันที่ร้าน Boots โชคดีที่มีแฟนบอลรายหนึ่งที่รักนักฟุตบอล เลยให้พวกเขาไปพักอยู่บ้านได้ แต่เมื่อครอบครัวมาเยือน ทั้งคู่ก็ต้องย้ายออกไปหาที่นอนที่อื่น กระทั่งกุนซือของเบซิ่งสโต๊ค รู้ข่าว ก็บอกว่า ถ้านอนได้ ก็ไปในนอนในห้องประชุมของสโมสรได้เลย ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ทั้งคู่เลยนอนในห้องประชุมอยู่ 3 เดือน ตื่นตั้งแต่ตี 5 ไปทำงานช่วงเย็นก็มาเตะบอลซ้อมบอล กราฟชีวิตของเขาเริ่มไต่ขึ้น ในหน้าร้อนปี 2005 เมื่อลงเล่นให้กับเบซิ่งสโต๊ค เตะช่วงปรีซีซั่นกับ วีคอมบ์ วันเดอเรอร์ส ทีมงานของวีคอมบ์ ประทับใจในฝีเท้าของเขา เลยเชิญให้ไปทดสอบฝีเท้า หนึ่งเดือนต่อมา เขาก็ได้รับสัญญาฉบับแรกในฐานะนักฟุตบอลอาชีพจากวีคอมบ์ ในวัย 24 ปี แม้จะเป็นทีมในลีก ทู แต่นั่นคือฟุตบอลระดับอาชีพ เขาได้สัญญานักเตะอาชีพแล้ว เขาโทรบอกพ่อแม่ทันที "ความฝันของผมเป็นจริง" เขาบอก เซร์คิโอ ตอร์เรส อยู่กับ วีคอมบ์ 3 ปี ช่วยทีมได้เพลย์ออฟเลื่อนชั้น ได้ผ่านเข้าไปถึงรอบรองชนะเลิศ ลีก คัพ ได้ปะทะกับ เชลซี ของโชเซ่ มูรินโญ่ ช่วงเวลานี้ เขากลายเป็นขวัญใจแฟนบอล แม้กระทั่งทุกวันนี้เขาก็ยังผูกพันกับสโมสร "พวกเขาเป็นสโมสรที่ยอดเยี่ยม ผมแฮปปี้ที่พวกเขาได้เลื่อนชั้นสู่ เดอะ แชมเปี้ยนชิพ ผมยังติดต่อกับบางคนที่สโมสรอยู่เลยตอนนี้ ผมมีความสุขกับพวกเขาด้วย" อีกก้าวสำคัญของเขามาถึง หลัง 3 ปีที่ วีคอมบ์ เขาก็ถูก ปีเตอร์โบโร่ห์ เซ็นไปร่วมทีมพ่วงกับ รัสเซลล์ มาร์ติน ด้วยราคา 200,000 ปอนด์ เมื่อปี 2008 ภายในปีแรก เขาก็ช่วยปีเตอร์โบโร่ห์ เลื่อนจาก ลีก วัน สู่ เดอะ แชมเปี้ยนชิพ ทันที นั่นคือลีกระดับ 2 ของประเทศ อย่างไรก็ดี ความทุกข์ของ ตอร์เรส คือเขาเข้ากับ ดาร์เรน เฟอร์กูสัน กุนซือของปีเตอร์โบโร่ห์ไม่ค่อยได้ ลูกชายของ เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เป็นกุนซือหนุ่มไฟแรงในเวลานั้น และมีวิธีการคุมทีมที่ค่อนข้างเฮี้ยบ วินัยเข้มมาก "ผู้จัดการทีมบอกผมว่าผมจะต้องไปเล่นปีกขวา และผมไม่คิดว่ามันคือตำแหน่งที่ผมเล่นได้ดีที่สุด ผมชอบเล่นปีกซ้ายหรือตรงกลางมากกว่า ผมเลยมีการถกเถียงกับผู้จัดการทีม" เขารู้สึกว่าการที่ ปีเตอร์โบโร่ห์ ได้เลื่อนชั้น เขาไม่ค่อยมีส่วนสำคัญมากนัก เมื่อเริ่มเข้ากับเจ้านายไม่ได้ เข้าคิดถึงการกลับบ้านเกิดเลยทีดียว "ผมจบด้วยการซึมเศร้าหดหู่ เพราะผู้จัดการทีมไม่ค่อยคุยกับผมมากนัก ผมไม่รู้สึกว่าถูกรัก และผมพบว่ามันยากมากหลังจากผ่าน 2 ผู้จัดการทีมที่สนิทกับนักเตะที่ วีคอมย์ อย่าง พอล แลมเบิร์ต และ จอห์น กอร์แมน "นั่นคือครั้งที่ใกล้เคียงที่สุดที่ผมอยากกลับบ้าน ผมไม่อยากออกไปซ้อม ไม่อยากแตะลูกบอลเลย ซึ่งไม่เคยเกิดกับผมมาก่อน ผมไม่มีความสุขเลย" "โชคดี ปีก่อนหน้านั้นผมพบกับแฟนของผม ซึ่งตอนนี้เป็นภรรยาของผม เธอเคยอยู่ในเยอรมัน และย้ายมาอยู่อังกฤษกับผม เธอคือกุญแจสำคัญที่ผมอยู่ต่อ 'หลังจากทำงานหนักมาทั้งหมดนี้จนเธอมาถึงตรงนี้เธอจะเสียใจแน่ถ้าเธอกลับบ้าน เธอต้องผ่านช่วงนี้ไปให้ได้' ขอบคุณเธอในที่สุดผมก็อยู่ต่อ" หน้าร้อนปี 2010 เซร์คิโอ ตอร์เรส ในวัย 29 ปี ก็ได้ข้อเสนอจาก ครอว์ลี่ย์ ซึ่งเป็นทีมในระดับคอนเฟอเรนซ์ แต่กำลังมีเงินทุนหนา และกำลังทุ่มสร้างทีมอย่างมีอนาคต มันเป็นเรื่องไม่ง่ายในการตัดสินใจจะลดดีกรีลงไปเล่นในระดับนอกลีกอีกครั้ง แต่ในที่สุดเขาก็ตอบตกลง เพราะมันอยู่ใกล้ไบรตัน บรรยากาศของเซาธ์โคสต์ ดึงดูดเขา ที่ ครอว์ลี่ย์ มีกุนซือชื่อ สตีฟ อีแวนส์ ตอนแรก ตอร์เรส งงมากกับกุนซือคนนี้ เพราะตะโกนด่านักเตะ พูดหยาบใส่ ด่าใส่ตลอด เป็นคนโผงผางมาก จนเขาตัดสินใจเข้าไปเปิดอกคุย "หลังผ่านไป 2-3 สัปดาห์ ผมเข้าไปคุยกับเขา และผมบอกว่า 'สตีฟ ผมไม่คิดว่าผมจะเล่นให้คุณได้ วิธีที่คุณพูดกับผม ผมไม่คิดว่าคุณชอบผม' เขายืนขึ้นแล้วบอกว่า 'โอเค ฉันไม่ได้ชอบแก แต่ฉันโคตรรักแกเลยหวะ' แล้วเขาก็เดินมากอดผม" "เขาบอกว่า 'อย่าเอาไปคิดเป็นเรื่องส่วนตัวสิ ฉันเป็นแบบนี้ ฉันมีแพสชั่นกับเกมและนายต้องรับมันให้ได้' หลังจากนั้น เราก็เข้ากันได้ดีมากๆ" เซร์คิโอ ตอร์เรส กลายเป็นกำลังหลักช่วย ครอว์ลี่ย์ ทาวน์ เลื่อนชั้น 2 ปีติด จากคอนเฟอเรนซ์ มาสู่ลีก ทู และจาก ลีก ทู สู่ ลีก วัน ก่อนอำลาไปในปี 2014 อย่างไรก็ตาม ระหว่างอยู่กับครอว์ลี่ย์ เขาก็ได้เดินขึ้นสู่จุดสูงสุดบนอาชีพนักฟุตบอลอาชีพของเขา เราอาจค้นพบว่า นักเตะดังๆ ที่เรารู้จัก ฝันอยากคว้าแชมป์ลีก อยากคว้าแชมป์ ยูฟ่า แชมเปี้ยนส์ ลีก หรือได้ไปเล่นฟุตบอลโลก ทว่ากับนักเตะที่เดินทางจากอาร์เจนติน่า ในรูปแบบของนักบอลสมัครเล่น และทีมใหญ่สุดที่เขาเคยเล่นด้วยคือปีเตอร์โบโร่ห์ ฝันของเขามันง่ายกว่านั้น แต่ไม่ต้องสงสัยเลย กว่าความฝันแสนง่ายของเขาจะมาถึงนี้ เส้นทางของเขาไม่ได้ง่ายเลย อย่างที่เล่าให้อ่านกันมา จุดสูงสุดในอาชีพของเขาคือการได้เดินนำทีมครอว์ลี่ย์ ทาวน์ มาเตะกับ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ที่ โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด หนึ่งในสนามฟุตบอลที่ใหญ่สุดในยุโรป หนึ่งในสนามที่ใครๆ ก็อยากมาเยือนสักครั้ง มันเป็นเกม เอฟเอ คัพ รอบ 5 เมื่อกุมภาพันธ์ 2011 เขาได้เดินลงสนามของโรงละครแห่งความฝันต่อหน้าแฟนบอล 75,000 คน เกมนั้น เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ส่งสำรองลงเพียบ แม้แต่ เบเบ้ และ กาเบรียล โอแบร์กต็อง ทว่า ครอว์ลี่ย์ ก็สู้เต็มที่ พวกเขาแพ้เจ้าถิ่นไป 0-1 จากประตูชัยของ เวส บราวน์ ทว่าสำหรับ เซร์คิโอ ตอร์เรส มันคือความทรงจำที่สว่างสไวที่สุดในอาชีพนักฟุตบอล "ผมจำได้ว่ายืนในอุโมงค์และคิดถึงทุกอย่างที่ผมได้ผ่านมาจากวันแรกๆ ของผมในอังกฤษ แชร์เตียงนอนที่บ้านของเอเยนต์ ต้องนอนในห้องประชุม ตื่นตี 5 ปั่นจักรยานไปทำงาน ความพยายามทั้งหมดนี้สัมฤทธิ์ผล หลายอย่างเข้ามาในหัวผม" "พ่อผมมาจากอาร์เจนติน่าเพื่อมาดูเกมนี้โดยเฉพาะ ครอบครัวผมดูถ่ายทอดสด หลังจบเกม พ่อบอกว่า 'พ่อภูมิใจในตัวแกนะลูกชาย' ทุกอย่างมันคุ้มค่า งานหนักทั้งหมดตั้งแต่ตอนแรก นั่นคือเหตุผลที่ผมบอกกับคนอื่นเสมอว่า 'อย่าหยุดเชื่อมั่น เพราะคุณไม่รู้หรอกว่าอะไรรอคุณอยู่ข้างหน้า'" "ฟุตบอลคือเกมของความเห็น มันเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่คุณต้องมีจิตใจเข้มแข็งและเดินหน้าต่อ" "แน่นอนเลย นั่นคือจุดสูงสุดของอาชีพผม" เซร์คิโอ ตอร์เรส ย้ายไปเล่นกับ ไวท์ฮอล์ค ในปี 2014 และในปี 2017 ย้ายไปยัง อีสต์บอร์น โบโร่ห์ อีกหนึ่งทีมแดนใต้แถบเซาธ์โคสต์ พร้อมรับบทเป็นโค้ชทีมเยาวชนและผู้ช่วยผู้จัดการทีมไปด้วย เขาบอกว่าเขามีความสุขเสมอเมื่อได้สอนเด็กๆ มอบความหวังและแรงบันดาลใจให้คนเท่าที่จะทำได้ เพราะเขาเองก็เคยผ่านเรื่องราวมามากมายกว่าจะถึงตอนนี้ ครั้งหนึ่งเขาถูกถามว่าอดทนผ่านมาได้อย่างไร ทั้งนอนในห้องประชุมสโมสร ตื่นแต่เช้าตรู่ไปทำงาน ตอนเย็นกลับมาซ้อมฟุตบอล อดทนอย่างมากกว่าจะได้เป็นนักฟุตบอลอาชีพ "เรามีความสุข ผู้คนคิดว่า 'นายทำได้ไง?' ผมไม่รู้ ในตอนนั้น คุณยังหนุ่ม และคุณแค่อยากพัฒนา ผมพยายามประหยัดเงิน ซึ่งผมก็ไม่ค่อยมีหรอก มีหลายคนที่ช่วยผมตลอดเส้นทางจนผมได้สัมผัสถึงความฝันของผม" แม้ไม่ได้สัมผัสเกียรติยศแชมป์ใดๆ แต่สำหรับหนุ่มจาก มาร์ เดล ปลาต้า มายังอังกฤษเพื่อตามหาความฝันนักฟุตบอลอาชีพ ตอนนี้เขาอยู่ในอังกฤษมา 17 ปีแล้ว เซร์คิโอ ตอร์เรส ทำสำเร็จแล้วจริงๆ แม้จะไม่ได้ขึ้นมาเล่นในลีกสูงสุดแต่อย่างน้อยการมาเยือนโรงละครแห่งความฝันคือความสำเร็จชั้นยอดของ ตอร์เรส แต่หากใครอยากประสบความสำเร็จรวดเร็วทันใจละก็ให้ Sbobet777 ช่วยคุณสิ รับรองว่าชื่อนี้การันตีความสำเร็จและมั่งคั่ง ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" โชคลางก่อนเกม "

โดมินิค คัลเวิร์ต เลวิน น่าจะเป็นกองหน้าที่ร้อนแรงที่สุดในวงการฟุตบอลอังกฤษแล้วในเวลานี้ ฟอร์มการทำประตูของกองหน้าเอฟเวอร์ตัน เข้าฝักสุดๆ ทั้งกับสโมสรและในนามทีมชาติ เมื่อทำประตูเบิกร่องได้ทันทีในเกมประเดิมให้กับอังกฤษชุดใหญ่ มีการเปิดเผยว่า คัลเวิร์ต เลวิน ต้องทำสิ่งหนึ่งเสมอก่อนเกม และผลงานมักออกมาดีเสมอนั่นคือการกินช็อกโกแลต Maltesers ช็อคโกแลต เม็ดกลมๆ ห่อสีแดง ที่บ้านเราก็หาซื้อได้ไม่ยาก ในความเป็นจริงอาจไม่เหมาะสมเท่าไหร่ เพราะมีน้ำตาลและไขมันเลว ที่อาจกระทบร่างกายของนักกีฬา แต่ในเมื่อเป็นปริมาณที่ไม่มากนัก ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง จะว่าไป จอร์จ เบสต์ อดีตปีกพ่อมดของ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ก็มีพฤติกรรมคล้ายๆ กัน ไม่รู้ว่าเป็น Guilty pleasure ความชอบที่ผิดบาปหรือเป็น Spiritual ความเชื่อส่วนตัวเหนือเหตุผล นั่นคือ เบสต์ จะกินช็อคโกแลตแท่ง ก่อนลงเตะเสมอๆ ซึ่งฟอร์มในสนามก็ไม่ต้องพูดถึง เทพสุดๆ เจมี่ วาร์ดี้ อาจไม่ได้มีความเชื่อ แต่เป็นเรื่องของการทำให้ตัวเองตื่นตัวแบบสุดๆ นั่นคือวันแข่งเขาจะดื่มเร้ดบูลล์ถึง 3 กระป๋อง และกระดกกาแฟเอสเพรสโซ่ดับเบิ้ลช็อต ก่อนลงสนาม ไม่แปลกที่เจอคาเฟอีนเข้าไปขนาดนี้ถึงได้ดีดเป็นม้า อย่างไรก็ตาม พฤติกรรม หรือความเชื่อ ในเกมวันแม็ทช์เดย์ เหล่านี้ถือว่าจิ๊บๆ เด็กๆ มากเมื่อเทียบกับอีกหลายๆ คน ยกตัวอย่าง จอห์น เทอร์รี่ ที่จะนั่งตรงที่นั่งเดิมทุกครั้งบนรถโค้ชของทีมที่เดินทางไปสนามแข่ง ฉี่โถเดิม และฟังเพลงของ Usher เพลงเดิมตลอด แถมถ้ามีอะไรที่ดันทำแล้วได้ผลดี เทอร์รี่ จะเพิ่มเข้าไปในรายการสิ่งต้องทำก่อนเกมของเขาด้วย สิ่งหนึ่งที่เป็นสัญลักษณ์ของเขาคือ เทอร์รี่ ใช้สนับแข้งคู่เดิมมาเป็น 10 ปี ก่อนที่มันจะหายไป และเขายังพันข้อเท้า 3 รอบเป๊ะ ติโบต์ กูร์กตัวส์ ซึ่งก็เคยเล่นร่วมกับ เทอร์รี่ ที่เชลซี ก็เป็นอีกคนที่มีความเชื่อต้องทำสิ่งต่างๆ เยอะมากเช่นกัน เขาจะเดินเข้าสู่โถงทางเดินของสนามในเวลาเดิม จากนั้นก็ส่งข้อความหาแฟนสาว บอกว่าเขากำลังเปลี่ยนชุดอยู่ อย่าส่งข้อความมาหาเขาอีกจนกว่าจะจบเกม จากนั้นจะเข้าไปในห้องน้ำ เซลฟี่ตัวเองนั่งอยู่บนโถ และส่งให้เพื่อนๆ ที่อยู่ในเบลเยี่ยม 4 คน เมื่อเสร็จแล้วก็ออกมาใส่ถุงเท้ารองเท้า โดยเริ่มที่ข้างซ้ายก่อนทุกครั้ง เพราะเขาถนัดซ้าย ก่อนเดินลงสนามจะเอาปลายถุงมือจุ่มน้ำให้เปียก และเมื่อไปถึงโกล จะเอารองเท้าเคาะเสาประตู และชกตรงกลางตาข่าย เขาบอกว่าจะทำให้เขามีสมาธิ ยังไม่จบแค่นั้น ถ้าได้เห็น กูร์กตัวส์ เวลาเฝ้าเสาให้ทีมชาติเบลเยี่ยม ตอนเรียงแถวร้องเพลงชาติกัน ตอนที่กล้องจับภาพนักเตะทีละคนๆ พอถึงตาเขา กล้องจับมาถึงเขา กูร์กตัวส์ จะเอามือมาถูคางตัวเองทุกครั้ง ลองไปหาคลิปดูได้เลย แต่ในทั้งหมดทั้งมวล ทุกคนต้องชิดซ้ายเมื่อเทียบกับอีกหนึ่งผู้รักษาประตู นั่นคือ เปเป้ เรน่า อดีตมือกาวลิเวอร์พูล เรน่า เคยเล่าถึงความเชื่อที่เขาต้องทำเป็นประจำสม่ำเสมอในวันก่อนแข่ง หรือลามไปถึงคืนวันก่อนแข่งด้วย ตอนเล่นให้ลิเวอร์พูล เขาเชื่อว่าทำทั้งหมดนี้มันจะส่งผลให้เขามีเกมที่ดี และทีมมีผลการแข่งขันที่ดี โดยจะพยายามไม่ทำอะไรผิดเพี้ยนไปจากเดิมแม้แต่นิดเดียว นี่คือความเชื่อเหนือเหตุผลที่ เรน่า ต้องทำทุกครั้งก่อนเกม "6 ชั่วโมงก่อนแข่งเกมที่แอนฟิลด์ และก่อนที่ผมจะคิดถึงเกม ผมต้องไปปั๊มน้ำมัน" "หลังจากขึ้นรถ ผมจะสตาร์ทเครื่องและดูที่เกจวัดน้ำมัน มันเกือบเต็ม แต่ผมก็ยังต้องไปเติมอยู่ดี" "ผมจะขับไปที่ปั๊มเดิมที่ผมไปเสมอเวลาลิเวอร์พูลเล่นในบ้าน เป็นปั๊มเล็กๆ บนควีนส์ ไดรว์ฟ ที่อยู่ราวๆ ครึ่งทางระหว่างบ้านผมกับสนาม" "ผมไปถึงผมก็เปิดฝาถังน้ำมัน และเริ่มเติมน้ำมัน ผมเติมไปได้แค่ 20 วินาทีราวๆ นั้น มันก็เต็มแล้ว ผมก็เดินไปจ่ายเงิน แคชเชียร์มักมองผมด้วยสายตาแปลกๆ เสมอ แต่ผมก็โทษเขาไม่ได้หรอกว่ากันตามตรง" "ผมจะขับเข้าไปตรงหัวเติมน้ำมัน ต่อคิวหลังรถคันอื่น 5 นาทีและเติมน้ำมันแค่ 8 ปอนด์ แค่ให้ถังผมเต็มแบบปริ่มๆ เลย" "เขาไม่รู้หรอก แต่ผมทำแบบเดิมก่อนเกมในบ้านทุกครั้ง มันเป็นหนึ่งในความเชื่อนับไม่ถ้วนของผมที่ผมต้องทำเพื่อให้แน่ใจว่าผมมีสมาธิที่เหมาะสมก่อนลงเล่นให้ลิเวอร์พูล" "ความอยากประสบความสำเร็จของผม ทำให้ผมเป็นคนเชื่อโชคลางแบบนี้" "ถ้าผมทำอะไรในวันแข่งและทำให้เราชนะเกมนั้น ผมจะพยายามทำซ้ำในเกมถัดไปที่เราลงเล่นด้วย" "วิธีปฏิบัติส่วนตัวของผมเริ่มตั้งแต่คืนก่อนแข่ง ผมจะอยู่บ้านและทำตามขั้นตอนเดิมเสมอ โดยกลัวว่าถ้าทำอะไรแตกต่างไปแม้เพียงนิดเดียว มันอาจส่งให้ผลลัพธ์ของสิ่งต่างๆ ผิดไปจากที่ผมอยากให้เป็น" "มันอาจฟังดูแปลก และมีหลายคนที่บอกว่ามันไม่มีเหตุผลเลยที่จะทำแบบนี้ แต่รายละเอียดเล็กน้อย สามารถสร้างความแตกต่างใหญ่หลวงได้ในฟุตบอล" "เมื่อผมค้นพบอะไรที่มันได้ผลสำหรับผม ผมจะทำมันต่อไม่ว่าบางครั้งมันจะยากแค่ไหนก็ตาม" "ก่อนผมขึ้นนอน ผมจะกินขนมปังแฮมชีสปิ้ง จากนั้นจะดื่มไวน์ 1 แก้ว" "ผู้เชี่ยวชาญด้านฟิตเนสและโภชนาการอาจไม่แนะนำให้กินแบบนี้สำหรับนักกีฬานะ แต่ผมไม่รู้สึกอยากกินอาหารปกติได้เลยในคืนก่อนเกม และไวน์ก็ช่วยให้ผมหลับง่าย ในเช้าวันเกมแข่ง ผมจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ใส่สูท และขึ้นรถ ขับไปปั๊มน้ำมันทั้งที่ผมไม่จำเป็นต้องเติมก็ได้" "เมื่อผมถึงแอนฟิลด์ ผมจะจอดรถที่เดิมเสมอ คือที่จอดเบอร์ 39 ตรงที่จอดรถฝั่งเซนเทนารี่ สแตนด์ ผมเคยลองจอดเบอร์ 41 และ 42 มาแล้ว รวมถึงเบอร์อื่นๆ ด้วย แต่เมื่อผมไปจอดเบอร์ 39 เราทำคลีนชีตได้ 2 สัปดาห์ติด และผมเลยจอดตรงนั้นตลอดมา" "เราต้องไปถึงแอนฟิลด์ 11โมง 45 ถ้าเกมเตะบ่าย 3 โมง และหลังจากเราจอดรถเราจะไปขึ้นรถโค้ชของทีมเพื่อไปเมลวู้ด" "เราจะเดินกันที่สนามซ้อมจากนั้นก็กินมื้อก่อนเกมเป็นพาสต้ากับปลา ผมจะอาบน้ำอีกครั้งเพื่้อให้ตื่นตัวเต็มที่ ก่อนที่ผู้จัดการจะประชุมทีมก่อนเกม" "(เมื่อมาถึงสนาม) ผมจะถอดเสื้อผ้าตามลำดับเดิมเสมอ เสื้อนอก, เน็คไท, เสื้อ, รองเท้า, กางเกง และถุงเท้า และจากนั้นก็นอนบนเตียงให้ ร็อบ นักกายภาพของเราร่ายมนต์ใส่ตัวผม" "ผมจะนอนอ่านหนังสือโปรแกรมวันนั้น ขณะที่เขานวดและยืดเส้นยืดสายขาผม จากนั้นผมก็จะลุกมาสวมชุดแข่ง ผมจะนั่งที่นั่งเดิมเสมอ ตรงติดกับกำแพงเลยเวลาคุณเดินเข้าไป นั่งติดกับคาร์ร่า" "ผมจะเข้าห้องน้ำไปฉี่ราว 3-4 หนใน 1ชั่วโมงก่อนเกม เพราะผมตื่นเต้น จากนั้นก็ออกไปเร็วกว่าเพื่อนนิดหน่อยเพื่อวอร์มอัพ" "จากนั้นผมจะเดินลงสู่สนามเป็นคนสุดท้ายก่อนคิกออฟ และผมจะสัมผัสป้าย This is Anfield ด้วยสองมือเมื่อผมเดินผ่านอุโมงค์ทางเดิน เมื่อผมเดินข้ามเส้นขาวลงสนามผมจะทำมันสองครั้งด้วยเท้าขวาผม" "ก้าวลงไป จากนั้นถอยกลับ และก้าวกลับไปอีกครั้ง ด้วยสาเหตุและอาจไม่ใช่สาเหตุที่ฟังขึ้นเท่าไหร่ คือมันทำให้ผมสงบนิ่ง" "จากนั้นผมจะเดินไปยังปากประตู ก่อนถึงผมจะชนหมัดกับแบ็กโฟร์ของผมทุกคน ยกเว้นคาร์ร่า เขาไม่ชอบทำแบบนั้น เราเลยไฮไฟว์ฟ กันแทน จากนั้นจะปรบมือให้แฟนๆ ที่แสดงความขอบคุณแรงสนับสนุนที่พวกเขามีต่อผม" "พอผมไปถึงประตู ผมจะตรงไปที่เสาขวามือ กระแทกพื้นสตั๊ดเข้ากับเสา จากนั้นแตะไปที่คาน จากนั้นกระแทกสตั๊ดที่เสาซ้ายมือ แล้วกลับมายืนตรงกลาง" "ถัดมา ผมจะเดิน 6 ก้าวไปที่กรอบ 6 หลา, อีก 6 ก้าวไปที่กรอบเขตโทษ จากนั้นอีก 6 ก้าวไปที่กรอบ 18 หลา จากนั้นก็ทำแบบเดิมย้อนกลับ" "จากนั้นผมจะยืดเส้นยืดสาย วิ่งยกขาสูง กระโดด สปรินท์ไปทางขวา กระโดด สปรินท์ไปทางซ้าย โบกมือไปที่ภรรยาของผมบนสแตนด์ และนั่นผมก็พร้อมแล้ว" "ทุกคนที่ได้ดูต้องคิดว่าผมบ้า แต่มันได้ผลสำหรับผม มันทำให้ผมสงบนิ่ง ดังนั้นผมจึงทำแบบเดิมเสมอ" เรียกว่ากว่าจะทำครบทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นโชคลางของ เปเป้ เรน่า ก็แทบจะไม่มีเวลาให้คิดเรื่องอื่นๆ แล้ว นี่อาจเป็นวิธีที่ทำให้ใจไม่ต้องฟุ้งซ่านคิดถึงเรื่องอื่นมากนัก บางคนอาจคิดว่าไร้สาระ แต่ก็นั่นแหละถ้ามันช่วยได้เพียงเล็กน้อยก็ถือว่าเป็นเรื่องดี เพราะอย่างที่ เปเป้ เรน่า ว่าเอาไว้ "รายละเอียดเล็กน้อย สามารถสร้างความแตกต่างใหญ่หลวงได้ในฟุตบอล" ส่วนใครกำลังหาเว็บไซด์ที่มีความแตกต่างจากที่อื่นล่ะก็ต้องนี่เลย MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ดีลวันสุดท้ายของเบอร์บาตอฟ "

ตลาดนักเตะหน้าร้อนที่เพิ่งจบลงไป แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เป็นสโมสรที่วิ่งวุ่นที่สุด ตกลงเซ็นแข้งใหม่เข้ามาเป็นทางการถึง 4 ราย ได้แก่ เอดินสัน คาวานี่, อเล็กซ์ เตลีส, ฟากุนโด้ เปยิสตรี และ อามัด ดิยัลโล่ ตราโอเร่ มองในแง่หนึ่ง มันคือการแสดงให้เห็นถึงความไม่มีประสิทธิภาพของทีมงานเจรจาของปีศาจแดง ในเมื่อนักเตะในกลุ่มนี้แทบไม่มีทีมไหนมาร่วมวงแย่งด้วยเลย แต่กว่าจะเซ็นกันได้ก็ต้องรอจนถึงแทบจะชั่วโมงสุดท้ายของตลาดนักเตะ ทั้งที่มันควรจะคุยกันจบไปตั้งนานแล้ว นักเตะจะได้รีบมาร่วมทีม ให้กุนซืออย่าง โซลชาร์ ได้ใช้งาน มีเวลาให้นักเตะปรับตัว แน่นอนว่าบางครั้งก็ช่วยไม่ได้ที่ดีลจะเกิดขึ้นเอาในชั่วโมงสุดท้ายของเดดไลน์ มันเป็นเพราะการเจรจาที่หนักหนาสาหัสอย่างแท้จริง หนึ่งในนั้นคือหน้าร้อนปี 2008 กับกรณีของ ดิมิทาร์ เบอร์บาตอฟ ภารกิจล่าตัว ดิมิทาร์ เบอร์บาตอฟ ของเซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เริ่มต้นมานาน หลังจากเพิ่งพาทีมคว้าแชมป์พรีเมียร์ ลีก และแชมป์ยุโรปที่มอสโก นักเตะสไตล์ swag ทักษะสูง เหนือชั้น เป็นสิ่งที่ เฟอร์กี้ ชื่นชอบมาตลอด หลังจาก เอริค คันโตน่า เลิกเล่น กุนซือเลือดกลาสโกว์ ก็พยายามหาตัวแทนมาเสมอ เท็ดดี้ เชอริงแฮม อาจไม่ใช่สไตล์เหมือนเป๊ะ แต่ก็พอใกล้เคียงในฐานะกองหน้าเซนส์บอลดี จ่ายบอลเป็น จนมาถึง เปาโล ดิ คานิโอ ที่นักเตะเลือกมอบความภักดีกับเวสต์แฮม จริงๆ แมนฯ ยูไนเต็ด สนใจ เบอร์บาตอฟ ตั้งแต่เล่นให้ ไบเออร์ เลเวอร์คูเซ่น แต่เป็น สเปอร์ส ที่แสดงความสนใจจริงจังมากกว่าเขาเลยเลือกย้ายไปทีมไก่เดือยทอง เมื่อมีโอกาสอีกครั้ง แมนฯ ยูไนเต็ด เลยต้องการดึงตัวเขามาจาก สเปอร์ส แต่เป็นที่รู้กันว่าการเจรจากับ แดเนียล เลวี่ ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกหนึ่งเหตุผลที่ เลวี่ ไม่พอใจปีศาจแดง เพราะการติดต่อเข้ามาขอซื้อเบอร์บาตอฟ ทำให้กองหน้ารายนี้ดูแข็งขืน แสดงทีท่าต้องการย้ายชัดเจน และผลงานของ สเปอร์ส ในช่วง 3 นัดแรกของฤดูกาลก็ไม่ดี ไม่ชนะใครเลยด้วย ช่วงนั้นสื่อตีข่าวว่าแมนฯ ยูไนเต็ด กำลังจะได้ตัว ดิมิทาร์ เบอร์บาตอฟ ภายในช่วงเวลาระยะสัปดาห์ แต่เรื่องก็ไม่จบเสียที จนกระทั่งเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของตลาดนักเตะ หน้าร้อนปี 2008 เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านสำคัญอีกหนึ่งช่วงของวงการฟุตบอลอังกฤษ นั่นคือช่วงที่กลุ่มทุน อาบู ดาบี กำลังเจรจาซื้อสโมสร แมนเชสเตอร์ ซิตี้ ในช่วงเวลาคาบเกี่ยวนั้น แมนฯ ซิตี้ ต้องการเซ็นสัญญานักเตะระดับบิ๊กเนม เพื่อเป็น statement ว่าพวกเขากำลังจะก้าวเข้าสู่การเป็นผู้เล่นรุ่นใหญ่ในวงการ แมนฯ ซิตี้ ติดต่อไปหาดาวดังมากมายทั่วยุโรป และ ดิมิทาร์ เบอร์บาตอฟ คือหนึ่งในนั้น หลังจากที่แมนฯ ยูไนเต็ด คุยกับ สเปอร์ส อยู่นานก็ยังตกลงกันไม่ได้ แมนฯ ซิตี้ ก็เข้ามาพร้อมข้อเสนอที่ดีกว่าในวันสุดท้ายของตลาดนักเตะพอดี ของแมนฯ ยูไนเต็ด อยู่ที่ 30.75 ล้านปอนด์ แต่ แมนฯ ซิตี้ ยอมจ่ายที่ 34 ล้านปอนด์ ซึ่ง แดเนียล เลวี่ ก็อนุมัติทันที ให้ เบอร์บาตอฟ กับเอเยนต์ขึ้นเครื่องบินไปลงแมนเชสเตอร์ เพื่อเจรจากับทีมเรือใบได้ เบอร์บาตอฟ อธิบายในภายหลังว่า เอเยนต์ของเขาบอกว่า แมนฯ ซิตี้ ติดต่อเข้ามาด้วย แต่ตัวเขาเองตั้งใจเพียงจะย้ายไปแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด เท่านั้น "F..ck off" เขาบอกเอเยนต์เกี่ยวกับข้อเสนอจากแมนฯ ซิตี้ แน่นอนทางแคมป์ของแมนฯ ยูไนเต็ด พวกเขารู้ดีว่า แมนฯ ซิตี้ เองกำลังเดินเกมเช่นกัน สิ่งที่พวกเขาทำได้ดีที่สุดคือการไม่ยอมให้มันจบแบบนี้แน่ เฟอร์กี้ กัดฟันกรอด โดยเฉพาะเมื่อคู่แข่งเป็น แมนฯ ซิตี้ ทีมที่เขาเคยบอกว่าเป็น Noisy neighbour เพื่อนบ้านผู้น่ารำคาญ เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ลงทุนเดินทางไปรอรับ ดิมิทาร์ เบอร์บาตอฟ ถึงเครื่องบิน เมื่อกองหน้าชาวบัลแกเรียน เดินลงจากเครื่องก็ตะลึงที่ได้เห็น เฟอร์กี้ มารอรับอยู่แล้ว นั่นคือการปิดทางไม่ให้ แมนฯ ซิตี้ สามารถเจรจากับตัวนักเตะได้ และเมื่อสเปอร์ส รู้เรื่องพวกเขาก็โมโหแมนฯ ยูไนเต็ด มากและอาจสามารถฟ้องร้องเรื่องนี้กับทางพรีเมียร์ ลีก ได้เลย ทว่า แดเนียล เลวี่ รู้ดี ตัวนักเตะเองไม่อยากย้ายไปแมนฯ ซิตี้ อยู่แล้ว หากฝืนไป เบอร์บาตอฟ ที่หัวรั้นก็อาจไม่ยอมเซ็นสัญญา แกรี่ คุ้ก ซีอีโอ ของแมนฯ ซิตี้ ตอนนั้นยอมรับว่าการที่ เฟอร์กี้ ปาดหน้าไปรับนักเตะถึงสนามบินคือจุดเปลี่ยน โดยเขาเชื่อว่าหาก ซิตี้ ได้ตัว เบอร์บาตอฟ จะสามารถกล่อมให้นักเตะเซ็นกับ แมนฯ ซิตี้ ได้แน่นอน ในที่สุด เดวิด กิลล์ ก็ติดต่อโน้มน้าวจน แดเนียล เลวี่ ยอมอ่อนข้อ และรับข้อเสนอ 30.75 ล้านปอนด์ ของแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ในที่สุด โดยทางแมนฯ ยูไนเต็ด ก็ตกลงที่จะปล่อยกองหน้าดาวรุ่งอย่าง เฟรเซอร์ แคมป์เบลล์ ให้ สเปอร์ส ไปใช้งาน 1 ฤดูกาลด้วย แม้จะได้ค่าตัวที่น้อยกว่าหน่อยแต่เรื่องทุกอย่างก็จบลงด้วยดี นี่อาจเป็นสิ่งที่ เลวี่ อาจไม่พอใจที่สุด แต่ก็เป็นทางออกที่โอเคแล้ว ณ ตอนนั้น และใครกำลังหาเว็บไซด์ที่โอเคที่สุดอยู่ล่ะก็ต้องนี่เลยกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777SBTZ หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

Football Knowledge