ข่าวฟุตบอลล่าสุด ข่าวด่วนวันนี้ ข่าววงใน ข่าวตลาดซื้อขายนักเตะ

" แมวดำครองทุกอันดับ "

สก็อตติช พรีเมียร์ชิพ มีทั้งหมด 12 ทีม บุนเดสลีกา เยอรมัน มีทั้งหมด 18 ทีม ลา ลีกา สเปน, กัลโช่ เซเรีย อา อิตาลี, ลีก เอิง ฝรั่งเศส และ พรีเมียร์ ลีก อังกฤษ มีทั้งหมด 20 ทีม ถามว่าในฤดูกาลหนึ่งๆ จะมีสโมสรไหนบ้างที่เคย"อยู่" ในทุกอันดับของตารางคะแนนมาแล้ว โอกาสเกิดขึ้นยากมากๆ เพราะหากคุณเป็นทีมที่เก่ง ส่วนมากก็จะอยู่อันดับครึ่งบนของตารางเป็นต้นไป อาจจะแพ้เกมแรกๆ แต่จะอยู่อันดับโซนล่างๆ แป้บเดียวแล้วพุ่งขึ้นสูง หากเป็นทีมกลางๆ คุณจะอยู่โซนแถวๆ นั้น ขึ้นสูงสุดก็ไม่ถึงอันดับ 1 หรือ 2 และหากลงต่ำสุด ก็อาจไม่ถึงกับโซนตกชั้น จะมีทีมไหนบ้างที่อยู่ทุกอันดับมาแล้วในฤดูกาลเดียว คำตอบก็คือ ซันเดอร์แลนด์ ซึ่งพวกเขาเคยทำได้ในลีกที่มีถึง 24 ทีมอย่าง "เดอะ แชมเปี้ยนชิพ" ด้วย ฤดูกาล 2006/07 เป็นฤดูกาลที่ยุ่งเหยิงพอสมควรสำหรับ ซันเดอร์แลนด์ เพราะย้อนไปในเดือนเมษายน 2006 สโมสรได้มีการเจรจาเรื่องเทคโอเวอร์ และในที่สุดมันก็เสร็จสิ้นในช่วงหน้าร้อนก่อนเปิดฤดูกาล คนออกหน้าในการเทคโอเวอร์คืออดีตหัวหอกทีมชาติไอร์แลนด์และตำนานของซันเดอร์แลนด์เองอย่าง ไนออล ควินน์ ซึ่งเป็นคนออกหน้าของกลุ่มทุนไอริช ที่มาจากการร่วมหุ้นของนักธุรกิจชาวไอร์แลนด์ ในช่วงปรีซีซั่นหลังเทคโอเวอร์ เควิน บอลล์ โค้ชมากประสบการณ์ที่ถูกตั้งขึ้นมาคุมทีมขัดตาทัพก็ก้าวลงจากตำแหน่ง สโมสรก็ได้ให้ ไนออล ควินน์ ซึ่งหลังเทคโอเวอร์เขานั่งเก้าอี้ประธานสโมสรด้วยนั่นแหละ มาเป็นผู้จัดการทีมควบคู่กันไปเลย อย่างไรก็ดี ผลงานของ ควินน์ ในการคุมทีมถือว่าแย่มาก เริ่มต้นด้วยการแพ้ถึง 4 เกมรวด แน่นอนว่าช่วงนี้พวกเขาวนเวียนอยู่ในอันดับล่างๆ จนถึงกับเป็นบ๊วยหลังแม็ทช์เดย์ที่ 3 วันที่ 28 สิงหาคม 2006 ไนออล ควินน์ ตัดสินใจประกาศแต่งตั้ง รอย คีน เพื่อนร่วมทีมชาติ และอดีตกัปตันทีมแมนฯ ยูไนเต็ด เข้ามาเป็นผู้จัดการทีมคนใหม่ นั่นเป็นงานแรกในฐานะผู้จัดการทีมของ คีโน่ ด้วย แต่ในเกมวันส่งท้าย ควินน์ พาทีมเอาชนะ เวสต์บรอมวิช อัลเบี้ยน 2-0 ก่อนส่งไม้ต่อให้ คีน เมื่อ รอย คีน เข้ามาก็สร้างแรงกระเพื่อมได้ทันที ทีมชนะ 3 เกมรวดและเสมอ 1 นัด ช่วงนี้อันดับขยับมาอยู่ราวๆ 14-15-16-17 แต่จากนั้นก็มีช่วงฟอร์มดร็อป แพ้ 3 จาก 4 นัดถัดไปทำให้ยังวนเวียนอยู่โซนล่างๆ เรียกว่าเป็นการเก็บอันดับโซนท้ายๆ ไปจนครบ และซันเดอร์แลนด์ เริ่มมาเข้าฝักเอาในราวกลางเดือนพฤศจิกายน เมื่อพวกเขาแพ้แค่ 2 เกมจาก 10 เกมจนถึงช่วงปีใหม่ จากนั้นเป็นต้นมาเริ่มต้นตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 2007 รอย คีน นำทีมแมวดำทำผลงานสุดยอด เรียกว่าตั้งแต่นัดที่ 27 ของฤดูกาลไปจนถึงนัดสุดท้ายคือนัดที่ 46 เขาพาทีมแพ้แค่เกมเดียว (ต่อ โคลเชสเตอร์ ในนัดที่ 44) เสมอ 3 นัด ที่เหลือชนะรวด! ไม่มีใครคาดคิดว่า ซันเดอร์แลนด์ ที่ออกตัวได้ย่ำแย่ กระท่อนกระแท่นแบบนั้น จะสามารถเลื่อนชั้นสู่ พรีเมียร์ลีกได้ และไม่ใช่แค่เลื่อนชั้นธรรมดา พวกเขาคว้าแชมป์ เดอะ แชมเปี้ยนชิพ ไปครองได้ด้วย โดยมีคะแนนมากกว่าอันดับ 2 คือเบอร์มิงแฮม 2 คะแนน ตลอดตั้งแต่เริ่มเปิดฤดูกาลมาจนถึงนัดสุดท้าย ซันเดอร์แลนด์ ในฤดูกาล 2006/07 เคยอยู่ในทุกอันดับตั้งแต่ 24 จนถึงอันดับ 1 แน่นอนว่าหากนับวันที่พวกเขาลงแข่งอย่างเดียวคงเป็นไปไม่ได้ เพราะบางครั้งทีมอื่นเตะไม่พร้อมกัน อาจจะมีเร็วหรือช้าไปบ้าง เช่นบางครั้งซันเดอร์แลนด์ ลงเตะนัดที่ 13 ไปแล้ว แต่คู่แข่งยังไม่เตะ อีกวันต่อมา คู่แข่งลงเตะแล้วชนะซันเดอร์แลนด์ก็อันดับขยับ แต่กระนั้นก็ยังถือเป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นได้ยากเหลือเกิน นอกจากนักเตะแล้ว กุนซือก็มีส่วน ไนออล ควินน์ เริ่มต้นย่ำแย่ทำให้พวกเขาครองอันดับโซนท้ายตารางจนครบ จากนั้นเมื่อ รอย คีน เข้ามาทำและเริ่มเข้าเบรก พวกเขาก็อันดับทะยานไปเรื่อยๆ จนถึงอันดับที่ 1 ในบั้นปลาย และนี่คืออันดับทั้งหมดที่ ซันเดอร์แลนด์ เคยอยู่ใน เดอะ แชมเปี้ยนชิพ ฤดูกาล 2006/07 เป็นความสำเร็จที่ไม่มีถ้วยรางวัลใดๆ ให้ ยกเว้นสถิติที่ยากจะมีใครทำเลียนแบบเท่านั้นเอง 16, 20, 21, 24, 23, 21, 22, 14, 17, 14, 15, 17, 19, 17, 13, 14, 15, 17, 18, 19, 15, 16, 14, 13, 11, 12, 11, 12, 10, 9, 7, 8, 9, 7, 6, 5, 6, 4, 3, 2, 3, 2, 3, 2, 1, 2, 1, 2, 1. และใครกำลังมองหาเว็บไซด์อันดับ 1 ต้องนี่เลย MYSBOBET ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" วิถีฉลามขาว "

เยอร์เก้น คลินส์มันน์ อำลาจากตำแหน่งเทรนเนอร์ แฮร์ธ่า เบอร์ลิน หลังจากคุมทัพได้แค่ 76 วันเท่านั้น เหตุผลที่เขาบอกในการตัดสินใจนี้คือเป็นเพราะไม่ได้รับความไว้วางใจจากคนร่วมงานอย่างเต็มร้อย มีการเปิดเผยกันว่าเป็นเพราะ คลินซี่ ต้องการตำแหน่ง ผอ.กีฬา ควบรวมด้วย ซึ่งตำแหน่งปัจจุบันเป็นของ มิชาเอล เพรทซ์ ที่ทำงานมานาน "พี่หลาม" เคยให้สัมภาษณ์ไว้กับสื่อของอเมริกาเมื่อพักใหญ่มาแล้วว่าเขาไม่ชอบโมเดล การจัดการแบบเยอรมัน ที่มี ผู้จัดการทีมทั่วไป, ผอ.กีฬา แล้วมีเทรนเนอร์ เขาอยากได้การตัดสินใจแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด พูดง่ายๆ คือ ไอเดียเดียวกับระบบเก่า ระบบ "ผู้จัดการทีม" ของฟุตบอลอังกฤษ ที่ผู้จัดการทีมดูแลทุกอย่าง ตัดสินใจทุกอย่าง ทั้งการจะซื้อจะขายนักเตะ การวางแผนการเล่น การซ้อม และอะไรต่อมิอะไร อาจเป็นได้ว่า คลินซี่ เองเป็นคนแข็ง ดื้อเงียบอยู่ข้างใน และอีกส่วน เขาอาจได้รับอิทธิพลจากฟุตบอลอังกฤษ... เดิมทีนั้น พรีเมียร์ ลีก ของเมืองผู้ดีจะหาสตาร์ระดับเกรด เอ มาค้าแข้งได้ยากเต็มที หรือต่อให้เป็นดารามีเกรด ก็เป็นประเภท "หมดสภาพ" แล้ว ย้ายมาเล่นตอนแก่ เรียกว่ามาหาที่ตายอย่างเป็นสุข หรือหาเงินก้อนสุดท้ายก่อนอำลาสังเวียนแข้ง โดยตัวอย่างของสโมสรที่ชัดเจนสุดที่มักดึงเอาสตาร์แก่ๆ มาค้าแข้งคือ เชลซี รุด กุลลิท, จานลูก้า วิอัลลี่, ปิแอร์ลุยจิ กาซิรากี้, อัลเบิร์ต เฟร์เรร์, ดิดิเยร์ เดช็องส์, มาร์กแซล เดอไซยี่, จานฟรังโก้ โซล่า เป็นต้น โดยมากด้วยมาตรฐานพรีเมียร์ ลีก หลายๆ คนยังโชว์ฟอร์มได้โดดเด่น ทุกวันนี้ เชลซี คือที่รวมของดาวดังมากมาย แต่สมัยก่อนไม่ใช่ เป็นพวกผ่านช่วงพีคมาแล้วเกือบหมด แฟนสิงห์รายไหนที่รักทีมมาตั้งแต่ก่อนเสี่ยหมีเข้ามาฮุบสโมสร คือต้องยกนิ้วให้ ก็เพราะยุคนั้น แม้เชลซีจะขึ้นชื่อว่าเป็นทีมที่ทำผลงานบอลถ้วยรายการต่างๆ ได้ดี แต่ในลีกก็แค่เกรด บี ผ่านยุคปี 2000 มา เชลซี เริ่มดึงแข้งดีๆ มาเข้าเล้าได้เรื่อยๆ บวกกับพัฒนาการของพรีเมียร์ ลีก ในรายการยุโรป เมื่อทีมอย่าง แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด และ อาร์เซน่อล เป็นหัวหมู่ทะลวงฟันให้ ทีมสิงห์บลูส์เริ่มแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนถึงจุดพีคเมื่อ เสี่ยหมีในวัย 37 เข้ามาเทคโอเวอร์ และพวกเขากลายเป็นสุดยอดจอมทุ่ม โชเซ่ มูรินโญ่ ยอดกุนซือดาวรุ่งแห่งยุคถูกดึงมาจากปอร์โต้ และสร้างอาณาจักรยิ่งใหญ่ไว้เป็นรากฐานจนถึงตอนนี้ นับแต่การปฏิวัติของ เชลซี ในช่วงปี 2003-2004 เป็นต้นมา ลีกอังกฤษยิ่งเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ก็ยอมรับว่าการเติบโตขึ้นมาของ เชลซี ที่มี มูรินโญ่ คุมทัพทำให้เขาต้องคิดใหม่ทำใหม่ ปั้นทีม โกลเด้น เจนเนอเรชั่น รุ่น 2 ซึ่งมาเบ่งบาน เก็บเกี่ยวได้เอาในปี 2006-2007 ของเล่นชิ้นโตของ โรมัน อับราโมวิช ชิ้นนี้ที่ สแตมฟอร์ด บริดจ์ ทำให้มหาเศรษฐีจากทั่วโลกหันขวับมามอง พรีเมียร์ ลีก จะด้วยเป้าหมายอะไรก็แล้วแต่ ทว่าลีกสูงสุดเมืองผู้ดีคือเวทีที่จะดึงดูดสายตาจากแฟนบอลทั้งโลก คุณอาจบรรลุเป้าหมายของคุณได้ด้วยการมีลีกแห่งนี้เป็นบันได เงินเข้ามาแบบทะลัก ตามมาด้วยนักเตะมีเกรด ที่ "กล้า" ย้ายมาเล่นในอังกฤษได้อย่างสนิทใจมากขึ้น เมื่อลีกเต็มไปด้วยดาราชั้นนำ ก็ไม่น่าแปลกใจที่มันจะขายดี ค่าลิขสิทธิ์ถ่ายทอดเอยก็พุ่ง สปอนเซอร์ต่างๆ ก็รุมเข้ามาหา ตอนนี้ พรีเมียร์ ลีก อังกฤษคือภาพยนต์ทำเงินระดับบล็อคบัสเตอร์ หรือละครหลังข่าวยอดฮิต ที่ไม่มีลีกไหนจะล้มลงได้ เมื่อตั้งคำถามว่า ถ้าเช่นนั้นเสี่ยหมี นี่เอง ผู้เป็นคนบุกเบิกยุคใหม่ของ พรีเมียร์ ลีก อังกฤษ เป็นผู้เข้ามาปฏิวัติวงการฟุตบอลเมืองผู้ดีให้เปลี่ยนไปอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ หากมองในระยะ 10 ปีเศษๆ ก็คงตอบได้ว่าใช่ แต่หากลองย้อนไปนานกว่านั้น คนที่พลิกโฉมหน้าฟุตบอลอังกฤษยุคใหม่จริงๆ คือ เยอร์เก้น คลินส์มันน์ "ฉลามขาว" คือนักเตะ "ระดับโลก" คนแรกที่กล้าย้ายมาร่วมทีมในลีกอังกฤษ เรียกได้ว่าเป็นผู้นำเทรนด์ เป็น Pioneer ผู้บุกเบิกแผ้วถางทางไว้ให้นักเตะระดับโลกรุ่นน้องๆ กล้าตามรอย นอกจากนั้น อีกหนึ่งเหตุผลก็เพราะว่าเขาเป็น "คนเยอรมัน" คลินซี่ ย้ายจาก โมนาโก มายัง ท็อตแน่ม ฮ็อตสเปอร์ส ในฤดูกาล 1994/95 ด้วยค่าตัว 2 ล้านปอนด์ (ไม่ถูกในเวลานั้น) โดยเขามีวัย 30 ปีแล้ว นักข่าวของ "เดอะ การ์เดี้ยน" สื่อดังของเมืองผู้ดีเคยเขียนบทควาามชื่อ "Why I Hate Jurgen Klinsmann" ตอนที่ดาวยิงทีมชาติเยอรมันเซ็นสัญญากับสเปอร์สใหม่ๆ เหตุผลง่ายๆ คือเขาเป็นเยอรมันทั้งดุ้น เป็นหนึ่งในขุนพลเยอรมันตะวันตกที่เขี่ยอังกฤษตกรอบรองชนะเลิศฟุตบอลโลก 1990 และมีชื่อเสียงว่าเป็น "จอมพุ่ง" ทว่าด้วยบุคลิกส่วนตัว สไตล์การเล่นในสนาม และฝีเท้าที่ต้องยอมรับ ไม่ทันไร นักข่าวคนดังกล่าวก็กลับมาเขียนบทความชื่อ "Why I Love Jurgen Klinsmann" มันแสดงให้เห็นว่า หากคุณเป็นทองแท้ไม่ต้องกลัวไฟ สมัยเป็นนักเตะ คลินซี่ ในฐานะคนด๊อยท์ช อริของชนอิงลิช เอาชนะอคติตรงนี้ไปได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว แม้เขาจะเล่นกับ สเปอร์สแค่ฤดูกาลเดียว แต่ไปถามแฟนไก่ที่ทันดูเขาเล่นได้เลยว่า สถานะของเขาคือตำนานไปแล้ว ทั้งท่าดีใจที่ถไลตัวไปกับพื้น เย้าสื่อที่ตีตราว่าเขาเป็นพวกขี้พุ่ง ในสนามเต็มไปด้วยความทุ่มเท อารมณ์ร่วม และด้วยผลงาน 30 ประตูในทุกรายการ (ในลีก 21 ลูก) คิดดูว่าสื่ออังกฤษ สื่อชาติที่ขึ้นชื่อว่าตามจิกตามกัด ตามขุดคุ้ย งัดเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทำให้คนไม่แกร่งพอเป๋เอาได้ง่ายๆ จนแล้วจนรอด สื่อจอมแสบพวกนั้นก็ยังยอมรับในฝีมือฝีเท้าของ คลินส์มันน์ ในฤดูกาลที่ว่านั้น เขาได้รับรางวัลผู่เล่นยอดเยี่ยมแห่งฤดูกาลจากการเลือกของเหล่านักข่าวฟุตบอล สมัยเป็นนักเตะ คลินส์มันน์ สนุกกับการค้าแข้งในพรีเมียร์ ลีก อย่างมาก เขายังกลับมาช่วยสเปอร์ส หนีตกชั้นอีกรอบในปี 1997-98 และนั่นคือครั้งสุดท้ายที่เขาเล่นฟุตบอลสโมสรในระดับสูง หลังแขวนสตั๊ด คลินส์มันน์ ได้รับบทเป็นเทรนเนอร์ และกุนซือของทั้งทีมชาติเยอรมัน, บาเยิร์น มิวนิค, ทีมชาติสหรัฐอเมริกา จนมาถึง แฮร์ธ่า เบอร์ลิน ล่าสุด เขาเคยมีข่าวเชื่อมโยงกับตำแหน่งกุนซือทีมชาติอังกฤษด้วยซ้ำเมื่อปี 2016 ไม่แน่ว่าวันหนึ่ง เราอาจได้เห็น คลิ้นส์มันน์ มาเหยียบอังกฤษ เหยียบพรีเมียร์ ลีก อีกครั้ง แต่หนนี้ในฐานะ "ผู้จัดการทีม" สนใจเว็บไซด์ที่มั่นคง ไว้ใจได้มานี่เลยกับ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777sbt หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" เมื่อบุนเดสลีกาชอบเด็กอเมริกัน "

บุนเดสลีกา ได้ชื่อเป็นลีกที่ให้โอกาสนักเตะต่างชาติเยอะ พอๆ กับการปั้นเด็กขึ้นมาเองอย่างเท่าเทียมกัน ไม่เว้นแม้แต่นักเตะเอเชียที่โดยเฉพาะหลังจากปี 2010 เป็นต้นมา มีผู้เล่นเอเชียจำนวนมากหลั่งไหลไปค้าแข้งในเยอรมัน โดยเฉพาะญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ช่วงหลังมานี้ เทรนด์ที่นิยมกันมากคือนักเตะดาวรุ่งชาวอังกฤษ มักเลือกทางเดินไปเล่นในเยอรมันเพื่อฝึกฝน ขัดเกลาชั้นเชิงลูกหนังที่นั่น โบรุสเซีย ดอร์ทมุนด์ เป็นทีมที่นิยมล่าตัวเด็กดาวรุ่งไว้มาก เจดอน ซานโช่ ดังเป็นพลุแตก ล่าสุดเพิ่งเซ็น จู๊ด เบลลิงแฮม ไปร่วมทีมอีกคน อีกหนึ่งชาติที่มีนักเตะไปเล่นในเยอรมันมากก็คือสหรัฐอเมริกา สำหรับอเมริกันชนแล้วกีฬา "ซอคเก้อร์" ไม่ใช่กีฬาที่ได้รับความนิยมมากนัก แม้ในช่วงหลังจะเริ่มดีขึ้น เพราะเมเจอร์ลีกโตขึ้นและทีมชาติมีผลงานที่ดีในรายการต่างๆ แต่ก็ยังเป็นรองกีฬาอย่าง อเมริกันฟุตบอล, บาสเก็ตบอล หรือเบสบอล นักฟุตบอลจากอเมริกา จึงมักโดนมองข้าม หรือเชิงดูถูกจากพวกยุโรปไม่น้อย ซึ่งถ้าพูดเรื่องคุณภาพฝีเท้า แน่นอนว่ายังสู้นักฟุตบอลในยุโรปไม่ได้ เพราะที่ทวีปแห่งศิลปวิทยาการนี้ ฟุตบอลคือกีฬายอดนิยม ลีกใหญ่ในโลกรวมตัวกันที่ยุโรป ทว่าบุนเดสลีกา ดูเหมือนจะเป็นลีกที่เปิดโอกาสให้ผู้เล่นจากอเมริกา มาทดลอง มากที่สุดแล้ว ซูเปอร์สตาร์ของทีมชาติในยุค 90s อย่าง เอริค วีนัลด้า ก็มาลองเล่นกับ ซาร์บรุคเค่น และ โบคุ่ม ถือว่าสอบผ่านในระดับหนึ่ง แต่ยังไม่น่าประทับใจ เพราะมาตรฐานยังห่างกันเยอะ เคลาดิโอ เรย์น่า สมัยนั้นเล่นฟุตบอลในระดับคอลเลจ ติดทีมชาติใน USA94 ที่เป็นเจ้าภาพเอง จึงได้โดน ไบเออร์ เลเวอร์คูเซ่น ดึงมาร่วมทัพ จากนั้นมี แฟรงกี้ เฮย์ดุ๊ค และแลนดอน โดโนแวน ที่มาเริ่มต้นกับ ไบเออร์ เลเวอร์คูเซ่น แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก เคย์ซี่ เคลเลอร์ มือกาวจอมเก๋าเล่นในอังกฤษ สเปน มาแล้ว ก่อนมาลองในเยอรมันที่ กลัดบัค ในช่วงปลายอาชีพ อย่างไรก็ดี ในยุคนี้ ผู้เล่นหลายคนไม่ใช่แค่ตัวประกอบ หรือมาลองของอีกต่อไป นักเตะอเมริกันหลายเป็นขุนพลตัวหลัก หรือไม่ก็ได้ลงเล่นสม่ำเสมอ โดยเฉพาะในช่วง 10 ปีหลังมานี้ และในช่วง 4-5 ปีหลัง พบว่าดาวรุ่งอเมริกัน มีที่มีทางในบุนเดสลีกามากขึ้นเรื่อย ทำไมบุนเดสลีกาถึงสนใจนักเตะอายุน้อยชาวอเมริกัน และทำไมนักเตะหนุ่มอเมริกันจึงมองบุนเดสลีกาเป็นปลายทางที่น่าสนใจ ในฤดูกาล 2019/20 ที่เพิ่งจบลงไป และสโมสรมีนักเตะอเมริกันที่เป็นตัวหลักอยู่ก็อย่างเช่น จอห์น แอนโธนี่ บรู้คส์, โวล์ฟสบวร์ก ทิโมธี ชานด์เลอร์, แฟรงค์เฟิร์ต อัลเฟรโด้ โมราเลส, ดุสเซลดอร์ฟ ไทเลอร์ อดัมส์ , แอร์เบ ไลป์ซิก เวสตัน แม็คเคนนี่, ชาลเก้ โจวานนี่ เรย์น่า, ดอร์ทมุนด์ จอช ซาร์เจ้นท์, เบรเมน ในจำนวนนี้มีแค่ ไทเลอร์ อดัมส์ คนเดียวที่เคยเล่นบอลอาชีพใน เมเจอร์ลีก ซอคเก้อร์ โดยเขาเล่นกับ นิวยอร์ค เร้ดบุลล์ การย้ายมา แอร์เบ ไลป์ซิก จึงไม่แปลก เพราะเป็นทีมร่วมเครือข่าย อยู่ในอาณาจักรเร้ดบูลล์ เหมือนกันอยู่แล้ว หลายคนย้ายมาอยู่กับทีมเยาวชนของสโมสรในเยอรมันเลย และเติบโต เรียนรู้ฟุตบอลที่นี่เลย สาเหตุแรก ลองยกตัวอย่างเทียบกับลีกอังกฤษ แม้อเมริกันชนจะพูดภาษาเดียวกับชาวอังกฤษ แต่อุปสรรคใหญ่หลวงของอังกฤษคือเรื่องใบอนุญาตการทำงานหรือ Work Permit แม้จะเป็นชาติตะวันตก เจริญ ร่ำรวยแค่ไหน แต่ USA คือดินแดนนอกทวีปยุโรป เมื่อไม่ใช่สมาชิก EU การมา "ทำงาน" ในอังกฤษจึงยุ่งยากโดยเฉพาะนักฟุตบอล และยิ่งเป็นนักฟุตบอลดาวรุ่งที่ยังไม่มีประวัติการเล่นให้ทีมชาติยิ่งเป็นเรื่องยาก ผิดกับเยอรมัน ที่ไม่ต้องใช้ใบอนุญาตนี้ ขอเพียงมีเงื่อนไข 2-3 ข้อคือ อายุ16 ปีขึ้นไป, มีรายได้แน่นอน และได้รับการรับรองว่าเป็นนักกีฬาอาชีพโดยองค์กรการกีฬาแห่งเยอรมัน เรื่องนี้ทำให้ง่ายต่อนักเตะอเมริกันที่จะมายังบุนเดสลีกา และง่ายสำหรับสโมสรในบุนเดสลีกา ที่จะคว้าตัวดาวรุ่งอเมริกัน ที่มีแวว ดูมีพรสวรรค์ด้วย สาเหตุที่สอง คือเรื่องที่ว่า ตามกฏหมายแล้ว ในอเมริกา สโมสรจะไม่มีสิทธิ์ในการเรียกร้องค่าชดเชย หากว่านักเตะอายุน้อยย้ายไปเซ็นกับสโมสรอื่น ก่อนที่จะเซ็นสัญญานักเตะอาชีพ ยกตัวอย่าง คริสเตียน พูลิซิช หรือ โจวานนี่ เรย์น่า บุตรชายของ เคลาดิโอ เรย์น่า ที่ดอร์ทมุนด์ได้มาฟรีๆ แต่พวกเขาขาย พูลิซิช ให้เชลซีด้วยค่าตัวมหาศาล อย่างไรก็ดี ข้อได้เปรียบตรงนี้จะหายไปแล้ว เพราะมีการแก้กฏไปเมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว ตอนนี้สโมสรในอเมริกา สามารถเรียกร้องค่าชดเชยจากสโมสรอื่นได้แล้ว ซึ่งก็ต้องเข้าใจสโมสรในอเมริกาด้วย ไม่อย่างนั้นปั้นเด็กมาหลายปี โดนทีมในยุโรป ทีมในบุนเดสเซ็นไปหมด แบบ "ฟรีๆ" แน่นอนว่าสองสาเหตุนี้ทำให้มัน "ง่าย" ในการที่อเมริกันดาวรุ่งจะมายังบุนเดสลีกา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จที่นี่ เรื่องนี้ เยอรมันก็มีข้อได้เปรียบ เพราะระหว่างที่นักเตะอเมริกันมาเพื่อปรับตัว เรียนรู้ภาษาเยอรมัน โดยทั่วไปแล้ว เยอรมันมีการใช้ภาษาอังกฤษได้ในระดับหนึ่ง โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ที่คุยอังกฤษได้ดี จากนั้นยังมีเรื่องของความเหมือนระหว่าง อเมริกัน และเยอรมัน ตรงที่เป็นชาติที่ทำอะไรมี "โครงสร้าง" มี "แบบแผน" โค้ชจะฝึกและสอนชัดเจนในแต่ละเกมว่า นักเตะแต่ละคนต้องเล่นตรงไหน มีหน้าที่อย่างไร ซึ่งมันก็พอจะสอดคล้องกับอเมริกันฟุตบอล และคนอเมริกัน คุ้นเคยกับทัศนคติ ทำหน้าที่ของตัวเองแบบนี้อยู่แล้ว บุนเดสลีกา ยังเป็นลีกที่เล่นกันเร็ว ไม่เอื่อย เกมเปลี่ยนไปมาไว อาศัยทั้งความแข็งแรงด้านร่างกาย ซึ่งเข้ากับนักกีฬาอเมริกัน สตีฟ เชรุนโดโล่ อีกหนึ่งนักเตะอเมริกัน ที่เล่นอยู่กับฮันโนเวอร์หลายปี ออกมาบอกว่า ในเยอรมัน จะแบ่งออกเป็น 4 ส่วน สภาพจิตใจ สภาพร่างกาย เทคนิค และ แท็คติก นักเตะอเมริกันส่วนใหญ่ปรับตัวและทำได้ดีใน 3 จาก 4 ส่วน มีส่วนเดียวที่พวกเขายังเป็นรองนักเตะยุโรป คือเรื่องความเข้าใจด้านแท็ตติก ทว่าทีมในเยอรมัน พวกเขาเชื่อว่าจะสามารถสอนให้ดาวรุ่งเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ได้ อย่าลืมว่าส่วนใหญ่ย้ายมาตอนอายุยังน้อย เป็นวัยที่พร้อมเรียนรู้ และทีมในเยอรมันก็พอใจกับความกระตือรือร้นของดาวรุ่งอเมริกันในเรื่องนี้ด้วย นอกจากการอพยพครั้งใหญ่ของดาวรุ่งอเมริกันในช่วงไม่กี่ปีหลังแล้ว ย้อนไปก่อนหน้านี้ ก็มีนักเตะอเมริกันหลายคนที่เล่นในบุนเดสลีกา ด้วยเงื่อนไขพิเศษ คือพวกนี้เป็น "ลูกครึ่ง" อาจจจะมีพ่อหรือแม่ฝั่งใดฝั่งหนึ่งเป็นอเมริกัน อีกฝั่งเป็นเยอรมัน พวกนี้ส่วนมากเกิดและโตในเยอรมันอยู่แล้ว เพียงแต่เลือกที่จะเล่นให้ทีมชาติสหรัฐอเมริกา อาจจะด้วยฝีเท้าเองไม่ถึงกับเกรด A ที่ DFB จะเรียกมาติดทีมชาติ บางคนเล่นให้เยอรมันมาแล้วในช่วงทีมเยาวชน แต่พอขึ้นชุดใหญ่ ไม่ไหว ไปเล่นให้อเมริกาดีกว่า หลายๆ คนมักมีคุณพ่อเป็นชาวอเมริกัน ถ้าจะให้เจาะจงลงไปก็คือ มักเป็น "ทหาร" อเมริกันที่มาประจำการในเยอรมัน และได้พบรัก แต่งงานกับสาวเยอรมัน มีลูกด้วยกัน ตั้งแต่หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นต้นมา อเมริกามาตั้งฐานทัพในเยอรมันจำนวนมาก มีทหารประจำการราว 34,000 คนเลยทีเดียว ที่หมุนเวียนสับเปลี่ยนกันมาทำหน้าที่ แม้ว่าจะมีการโยกย้ายเอาทหารออกจากเยอรมัน ไปยังโปแลนด์ บ้างในช่วง 2 ปีหลังตามทิศทางของการเมือง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตลอดหลายสิบปีหลัง ทหารอเมริกันไม่น้อยที่มีลูกกับผู้หญิงเยอรมัน และจำนวนไม่น้อยเลยที่ลูกของพวกเขากลายมาเป็นนักฟุตบอล ยกตัวอย่างก็เช่น ฟาเบียน จอห์นสัน , เจอร์เมน โจนส์, ทิโมธี ชานด์เลอร์, อัลเฟรโด้ โมลาเรส, ดาวิด เยลล์เดลล์, แดนนี่ วิลเลี่ยมส์ เป็นต้น ในช่วงยุค 90s จนถึงต้น 2000s นักเตะอเมริกันโดนมองข้าม โดนประเมินฝีเท้าต่ำ ซึ่งรุ่นพี่หลายคนได้แผ้วถางทางทำให้รุ่นหลังๆ ได้รับการยอมรับมากขึ้น ประกอบกับปัจจัยหลายอย่างที่กล่าวมา ทำให้ยุคนี้ ผู้เล่นอเมริกัน สามารถยืดอกได้อย่างภูมิใจ เมื่อพวกเขามีส่วนร่วมในบุนเดสลีกาอยู่อย่างสม่ำเสมอและมั่นคงในทุกสัปดาห์ ได้อ่านเรื่องราวที่คุณอาจไม่เคยรู้มาก่อนกันแล้ว ใครอยู่บ้านเบื่อๆไม่มีอะไรทำ ให้ MYSBOBET ช่วยคุณสิครับ รับรองว่าคุณลืมไม่ลงแน่นอน ที่นี้มีความสนุกพร้อมให้คุณเริ่มต้นแบบไม่ต้องรอตลอด 24 ชั่วโมง ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ยูโร 96 ประตูสู่อังกฤษ "

เมื่อฟุตบอลลีกสูงสุดของอังกฤษเปลี่ยนชื่อและการจัดการมาเป็นพรีเมียร์ ลีก ในปี 1992 ตอนนั้นมีนักเตะต่างชาติเข้ามาหากินบ้างแล้ว นิยามคำว่าต่างชาตินี้ ในเชิงฟุตบอลหมายถึงนักฟุตบอลที่อยู่นอกเหนือเกาะบริเตนและเกาะไอร์แลนด์ ซึ่งรวมคนทั้งสหราชอาณาจักรกับไอริช เอาไว้ทั้งหมด แม้จะมีเข้ามาบ้าง แต่ก็เป็นจำนวนที่น้อยมาก และยิ่งถ้านับพวกแข้งต่างชาติที่ลงเล่นแบบเห็นน้ำเห็นเนื้อ พอจะโผล่หน้าลงสนามบ่อยหน่อยยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ ในฤดูกาล 1995/96 มีนักเตะต่างชาติแค่ 13 คนเท่านั้นที่ลงสนามเกิน 10 นัดให้กับทีมท็อป 5 ในพรีเมียร์ ลีก แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มีแค่ 2 รายคือ ปีเตอร์ ชไมเคิ่ล กับ เอริค คันโตน่า ส่วนลิเวอร์พูลไม่มีเลยสักคน หนึ่งในอุปสรรค นอกเหนือจากเรื่องความรู้ และเครือข่ายแมวมองยังต่างประเทศ ก็คือเรื่องของกฎ กฎของพรีเมียร์ลีก กำหนดไว้ว่า ในรายชื่อนักเตะในวันแม็ทช์เดย์ (รวมตัวจริงและตัวสำรอง) ห้ามมีนักเตะนอกเหนือเกาะบริเตนและไอร์แลนด์ เกินกว่า 3 คน อย่างไรก็ตาม จุดเปลี่ยนมาถึงเอาในเดือนธันวาคม 1995 เมื่อกฏบอสแมน ถูกนำมาใช้ กฏนี้ทำให้นักเตะที่หมดสัญญากับสโมสรหนึ่งๆ สามารถย้ายทีมไปสโมสรอื่นได้เลยโดยที่สโมสรเดิมไม่สามารถเรียกร้องเงินชดเชยใดๆ ได้ ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งเอาไว้ได้ อีกหนึ่งผลกระทบจากกฎบอสแมนก็คือ ทำให้ลีกต่างๆ ในชาติที่เป็นสมาชิกของ EU ต้องเปิดกว้างให้นักเตะชาติอื่นๆ ใน EU ด้วยกัน สามารถย้ายไปเล่นได้ โดยห้ามจำกัดโควต้า เพราะขัดกับกฏแรงงานของ EU อีกหนึ่งจุดเปลี่ยนก็คือ กลางปี 1996 มี ยูโร96 จัดขึ้นในอังกฤษ หนึ่งในทัวร์นาเมนต์ฟุตบอลที่ยอดเยี่ยมที่สุดทัวร์นาเมนต์หนึ่งจนถึงตอนนี้ ในเมืองไทยเราตอนนั้น โปสการ์ดทายผลไปยังหนังสือพิมพ์หัวใหญ่เจ้าหนึ่ง ที่จะจัดเป็นประจำทุกทัวร์นาเมนต์ใหญ่ ทำสถิติสูงสุดนับ 100 ล้านใบ ตอนนั้นผู้เล่นต่างชาติ 308 คนเดินทางมาอังกฤษ ในฐานะตัวแทนของทีมชาติต่างๆ 14 ชาติ ยกเว้น สก็อตแลนด์กับอังกฤษ ที่ถือเป็นเด็กถิ่นอยู่แล้ว หมายความว่าเป็นโอกาสดีที่แมวมองของสโมสรต่างๆ ในอังกฤษ ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง ไม่ต้องจ่ายค่าเครื่องบินที่พัก มีนักเตะเป็นร้อยๆ คนมาเล่นให้ดูถึงบ้านแล้ว ด้วยผลกระทบ 2 อย่างนี้คือ กฎบอสแมน และยูโร 96 ทำให้เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของพรีเมียร์ ลีก เพราะเมื่อฤดูกาล 1996/97 ก็มีผู้เล่นต่างชาติย้ายมาค้าแข้งในอังกฤษมากมาย โรแบร์โต้ ดิ มัตเตโอ โดนเชลซีเซ็นเข้ามา จานลูก้า วิอัลลี่ แม้ไม่ติดทีมชาติอิตาลี แต่ก็โดนเซ็นเข้ามาด้วย, ฟร้องค์ เลอเบิฟ ที่มากับฝรั่งเศส ก็โดนเชลซีเซ็น จนเดือนพฤศจิกายน จานฟรังโก้ โซล่า ก็ตามมา (แม้กระทั่งปิแอร์ลุยจิ กาซิรากี้ ก็ย้ายมาเชลซี แต่ให้หลังจากนั้น 2 ปี) อาร์เซน่อล แม้ไม่ได้เซ็นตัวฝรั่งเศสในยูโร96 แต่เขาก็คว้า 2 แข้งเฟร้นช์เข้ามาคือ เรมี่ การ์ด และ ปาทริค วิเอร่า แม้กระทั่งมิดเดิลสโบรช์ ก็ยังคว้า ฟาบริซิโอ ราวาเนลลี่ มาร่วมทีมแบบสุดเซอร์ไพรส์ ตอนนั้น ราวาเนลลี่ คือกองหน้าระดับแชมป์ยุโรปของยูเวนตุสและเป็นตัวทีมชาติ ขณะที่สองยักษ์แห่งนอร์ธเวสต์ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด กับ ลิเวอร์พูล ก็ไม่อยู่นิ่ง แอนฟิลด์ กับ โอลด์ แทร็ฟฟอร์ด ถูกใช้เป็นสังเวียนจัดการแข่งขันในกลุ่ม ซี กลุ่มนี้ประกอบด้วย เยอรมัน, อิตาลี, รัสเซีย และสาธารณรัฐเช็ก เช็ก ตอนนั้นถือเป็นม้ามืดสุดๆ พวกเขาเริ่มด้วยการแพ้เยอรมัน 0-2 จากนั้นพลิกชนะอิตาลี 2-1 เกมที่พาเวล เนดเวด แจ้งเกิดจนได้ย้ายไปลาซิโอ และนัดสุดท้ายเสมอรัสเซีย 3-3 จากนั้นพวกเขาพลิกชนะโปรตุเกส 1-0 ในรอบ8 ทีมสุดท้าย และเอาชนะฝรั่งเศสในการดวลจุดโทษในรอบตัดเชือก ทะลุเข้าไปถึงนัดชิงฯ ในนัดชิงชนะเลิศพวกเขาก็เกือบทำเซอร์ไพรส์เมื่อขึ้นนำเยอรมันไปก่อน 1-0 แต่มาโดนทีเด็ดของ โอลิเวอร์ เบียร์โฮฟฟ์ ยิงประตูโกลเด้นโกล แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด นั้นเซ็น ยอร์ดี้ ครัยฟ์ บุตรชายของโยฮัน ที่ติดทีมชาติฮอลแลนด์มาด้วยในทัวร์นาเมนต์นี้ ตามมาด้วยเป้าหมายในสาธารณรัฐเช็ก ปีศาจแดงเลือก คาเรล โพบอร์สกี้ ตัวรุกผมยาวสลวย ที่ดังชั่วข้ามคืนจากลูก "ล็อบ" หรือลุกชิพข้ามหัว วิคเตอร์ บาย่า น็อคโปรตุเกสตกรอบ ด้านลิเวอร์พูล พวกเขาจิ้มไปที่อีกหนุ่มหล่อมาดเท่ ผู้เล่นร่วมกับ โพบอร์สกี้ ในบทบาทสองมิดฟิลด์ตัวรุกอยู่ด้านหลัง พาเวล คูก้า ที่มีนามว่า พาทริค แบร์เกอร์ คนที่ยิงจุดโทษให้่เช็ก ออกนำเยอรมันในนัดชิงนั่นเอง น่าเสียดายที่เส้นทางของหนุ่มเซอร์ทั้งสองคนแตกต่างกัน คาเรล โพบอร์สกี้ นั้น มาเจอตอ เพราะเริ่มต้นด้วยการเป็นสำรองก่อน แต่แค่นัดแรกของพรีเมียร์ลีกฤดูกาลใหม่ หนุ่มวัย 21 ที่ชื่อ เดวิด เบ็คแฮม ดันยิงครึ่งสนามใส่วิมเบิลดัน ประตูนี้กลายเป็นสปริงบอร์ดชั้นดีให้หนุ่มเบ็คส์ ซึ่งตามตำแหน่งในทีมแล้วทับกันกับ โพบอร์สกี้ อีกทั้ง โพบอร์สกี้ เองก็มีปัญหาในการปรับชีวิตให้เข้ากับในอังกฤษด้วย เขาอยู่ได้เพียงปีครึ่งก็ย้ายไปเบนฟิก้า และไปมีเส้นทางชีวิตนักเตะที่ดีขึ้นอีกครั้งที่นั่น ทางด้าน พาทริค แบร์เกอร์ ตรงกันข้าม เขายิงประตูได้ตั้งแต่เริ่มแรก ปรับตัวได้เร็ว และสนุกกับชีวิตในอังกฤษ ท่ามกลางวัฒนธรรมของเหล่าสเกาเซอร์ ลงท้ายแล้ว แบร์เกอร์ จะอยู่กับทีมนานถึง 7 ปี ภาพที่เขาสวมเบอร์ 15 ผมหยักศกยาวประบ่า ยิงบอลด้วยเท้าซ้ายข้างถนัด เต็มไปด้วยความรุนแรงแม่นยำ เป็นภาพที่เหล่าแฟนหงส์ยังคงจำได้ไม่ลืม ยูโร 96 เป็นช่วงเวลาที่ฟุตบอลยังคงคลาสสิก มันคือประตูเชื่อมนักเตะต่างชาติมายังพรีเมียร์ ลีก จริงๆ ส่วนใครอยากหาเว็บไซด์ที่เชื่อมต่อความสนุกได้ก็ต้องนี่เลย Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777sbt หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ตำนานจอมโหดในบราซิล "

เป็นที่ทราบกันดีว่าเหล่าสโมสรในลีกของบราซิล การจะหานักเตะจากต่างชาติก้าวเข้าไปเป็นตัวหลักไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วมันจะยากอีกแค่ไหนหากจะมีนักเตะต่างชาติเก่งกาจถึงขั้นเป้นหนึ่งในนักเตะตำนานของสโมสร เซา เปาโล คือหนึ่งในท็อปทีมของ บราซิล เป็นหนึ่งในสโมสรใหญ่ที่เต็มไปด้วยเรื่องราว นักเตะเก่งๆ มาจากสโมสรนี้นับไม่ถ้วน ไร อดีตเพลย์เมกเกอร์ชุดแชมป์โลก 94, กาเรก้า หัวหอกที่มาสร้างชือร่วมกับมาราโดน่าที่ นาโปลี แล้ว ก็มี โรเจริโอ แชร์นี่ นายทวารจอมสังหารลูกนิ่ง นักเตะเหล่านี้ติดอยู่ในท็อปชาร์ตดาวยิงของสโมสร แน่นอนว่าผู้เล่นตำนานของสโมสร เป็นแข้งบราซิลเลี่ยน แต่ยังมีนักเตะอีกรายที่ติดในท็อปชาร์ตดาวซัลโว และยังเป็นคนต่างชาติด้วยมีชื่อว่า เปโดร โรช่า อุรุกวัย อีกหนึ่งยักษ์ใหญ่ของละติน พวกเขาได้รับฉายาว่า "ทีมจอมโหด" ด้วยสไตล์การเล่นดุดัน เล่นหนัก เน้นพละกำลัง มีลูกตุกติก แต่ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ยังมักผลิตดาวเตะชั้นยอดออกมาประดับวงการ เอ็นโซ่ ฟรานเชสโคลี่ เป็นฮีโร่ของ ซีเนดีน ซีดาน จนเขาตั้งชื่อลูกชายว่า เอ็นโซ่ "เอล ปรินซิเป้" หรือเจ้าชายแห่งและเทพบุตรแห่งทีมชาติอุรุกวัย เฉิดฉายในยุค 80s-90s แต่ก่อนหน้าเขา มีนักเตะรุ่นพี่ที่เก่งไม่แพ้กัน เขาคนนั้นคือ เปโดร โรช่า เปโดร โรช่า ได้ชื่อว่าเป็นจอมทัพเชิงสูง จ่ายบอลแม่น เก่งด้านลูกนิ่ง เขาเกิดที่ ซาลโต้ เขาเล่นบอลในบ้านเกิดกับ เปนญาร่อล ตั้งแต่ช่วงวัยรุ่น กระทั่งอายุ 28 แล้วถึงได้ออกมาหากินนอกบ้าน แถมลีกที่ว่ายังเป็นบราซิลอีกต่างหาก เซา เปาโล ดึงเข้ามาร่วมทีมในปี 1970 ช่วยทีมคว้าแชมป์รัฐ กัมเปโอนาโต เปาลิสต้า ได้ทันทีในปีแรก เขาเล่นให้ เซา เปาโล จนอายุ 35 ปี ซึ่งในปีสุดท้ายของเขา 1977 เขาก็ช่วยให้สโมสรคว้าแชมป์ ซีรี่ เอ ซึ่งเป็นแชมป์ลีกสูงสุดของประเทศได้เป็นหนแรกในประวัติศาสตร์ด้วย (เซา เปาโล ได้แชมป์อีก 5 สมัยหลังจากนั้น) เขายิงให้ เซา เปาโล ไปทั้งสิ้น 119 ประตูจาก 393 นัด ตลอด 7 ปีกับสโมสร ก่อนจะย้ายออกไปเล่นให้ พัลไมรัส, กูริติบา และไปเล่นในเม็กซิโก ช่วงบั้นปลายอาชีพ นอกจากนั้น เปโดร โรช่า ยังเป็นนักเตะคนเดียวของอุรุกวัย ที่ติดทีมไปเล่นฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายถึง 4 สมัย (1962,1966,1970 และ 1974) เปโดร โรช่า มีสถิติทำประตูในทีมชาติเท่ากับ เอ็นโซ่ ฟรานเชสโคลี่ ที่จำนวน 17 ประตู แต่เขาลงเล่นน้อยกว่าถึง 21 นัด ขณะที่ ฟรานเชสโคลี ลงเล่นไป 73 นัด โรช่า รับใช้ชาติไปเพียง 52 นัดเท่านั้น เขาแขวนสตั๊ดด้วยวัย 38 ปีเมื่อปี 1980 จากนั้นก็ผันตัวมาคุมทีม เขาคุมหลายสโมสรในบราซิล รวมถึงเคยมาคุมสปอร์ติ้ง ลิสบอน และวิตอเรีย กิมาไรช์ สองทีมดังในโปรตุเกสด้วย ในปี 1997 เขายังเคยมาเป็นกุนซือให้่กับ เกียวโต เพอร์เพิ่ล ซังกะ ที่ญี่ปุ่นด้วยซ้ำ เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ เปโดร โรช่า ป่วยด้วยโรคเซลล์สมองส่วนกลางฝ่อ ร่างกายบางส่วนของเขาไม่ทำงาน ต้องนั่งวีลแชร์ และเสียชีวิตเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม 2013 ก่อนวันครบรอบ 71 ปีของตัวเองแค่วันเดียวเท่านั้น ส่วนใครเบื่อลักษณะเว็บจอมโหดอยากมาหาเว็บไซด์ที่ยืดหยุ่นได้ สบายๆ แต่พร้อมบริการเสมอ 24 ชั่วโมงต้องนี่เลย MYSBOBET ติดต่อที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" ทำไมยูงทอง ? "

นาทีนี้ข่าวของ ลีดส์ ยูไนเต็ด ยังแรงอย่างต่อเนื่อง เมื่อพวกเขาคัมแบ็กสู่ พรีเมียร์ ลีก ได้เป็นครั้งแรกในรอบ 16 ปี สำหรับลีดส์ ถือเป็นเมืองบ้าฟุตบอลอย่างแท้จริง เมืองนี้มีทีมฟุตบอลอาชีพทีมเดียวเท่านั้น ซึ่งก็คือ ลีดส์ ยูไนเต็ด แฟนลีดส์ได้ชื่อว่าเป็นแฟนบอลที่คลั่งไคล้ลูกหนัง เชียร์ทีมแบบสุดทาง ไม่ว่าจะอยู่ในลีกไหน ผลงานอย่างไรก็ตาม ในยุค ฮูลิแกนเฟื่องฟูในทศวรรษที่ 70s กลุ่มฮาร์ดคอร์ของลีดส์ที่ชื่อว่า ลีดส์ ยูไนเต็ด เซอร์วิซ ครูว์ ก็ได้ชื่อว่าเป็นกลุ่มฮูลิแกนกลุ่มใหญ่ แต่ดุเดือดที่สุดกลุ่มหนึ่งในอังกฤษ แม้แต่ในประเทศไทยเองก็มีกลุ่มแฟนบอลลีดส์อยู่ไม่น้อย โดยมากมักเป็นผู้ใหญ่ ที่ตามเชียร์ตั้งแต่ยุค 70s - 80s ทุกวันนี้ ลีดส์ ที่เรารู้จักมีสัญลักษณ์เป็นดอกกุหลาบแห่งยอร์คเชียร์สีขาว พ้องกับชุดแข่งเหย้าที่เป็นสีขาว แต่ทำไม ฉายาที่นักข่าวรุ่นใหญ่ของไทยถึงตั้งฉายาพวกเขาว่า "ยูงทอง" แม้แต่กระทั่งในอังกฤษ พวกเขาก็มีฉายาว่า "เดอะ ไวท์ส" ที่แปลว่าสีขาว และ "เดอะ พีค็อคส์" ซึ่งก็แปลว่านกยูงอยู่ด้วย นกยูงมาจากไหน เราต้องลองย้อนไปในประวัติศาสตร์ของ ลีดส์ กันก่อน ลีดส์ ยูไนเต็ด ก่อตั้งสโมสรในปี 1919 ช่วงแรกพวกเขามีชุดแข่งเป็นสีน้ำเงินขาวเหมือนของ ฮัดเดอร์สฟิลด์ เนื่องจากช่วงนั้น ฮิลตัน คราวเธอร์ ประธานสโมสรฮัดเดอร์สฟิลด์ (ทีมในยอร์คเชียร์ใกล้กัน) อยากรวมสองสโมสรไว้ด้วยกันเลย และภายหลังเขาก็อำลามาเป็นประธานสโมสรลีดส์ด้วย ตามมาด้วยในปี 1934 พวกเขาก็เปลี่นชุดแข่งมาเป็นเสื้อสีน้ำเงิน-เหลืองทองแบบครึ่ง-ครึ่ง ช่วงแรก สโมสรฟุตบอลต่างๆ ยังไม่ค่อยมีตราสโมสรใช้งานกัน เสื้อแข่งก็เป็นเสื้อเรียบๆ ไม่มีอะไรมาแปะทั้งนั้น ยกเว้นในเกมสำคัญๆ อย่างนัดชิงชนะเลิศ เอฟเอ คัพ บางสโมสรจะใช้ "ตราประจำเมือง" หรือ Coat of Arms มาใช้แทนตราสโมสร ในฤดูกาล 1960/61 ลีดส์ ก็แต่งตั้งให้ ดอน เรวี่ ซึ่งตอนนั้นเป็นนักเตะวัย 33 ปี ขึ้นรั้งตำแหน่งควบ Player/Manager เมื่อเดือนมีนาคม 1961 เรวี่ ที่ภายหลังจะกลายมาเป็นหนึ่งในกุนซือที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสโมสร ได้มีแนวคิดให้สโมสรเปลี่ยนชุดแข่งจาก น้ำเงิน-เหลืองทอง มาเป็นสีขาวล้วน ได้แรงบันดาลใจมาจาก เรอัล มาดริด และพวกเขาก็ใช้ชุดสีขาวล้วนเป็นสีหลักมานับแต่นั้น ช่วงนี้เองพ้องกับช่วงที่ ลีดส์ มีตราสโมสรเป็นครั้งแรก พวกเขายังหยิบยกเอา ตราประจำเมือง ที่มีรูปนกฮูก 2 ตัว มาเป็นหลักของการออกแบบ แล้วเพิ่มตัวอักษรชื่อสโมสรลงไป จากนั้นในปี 1964 พวกเขาเปลี่ยนอีกครั้ง หนนี้เป็นรูปนกฮูกดื้อๆ เลย แรกๆ พวกเขาถูกเรียกว่า The Owls ด้วยซ้ำไป ดีไซน์ของการออกแบบเปลี่ยนไปอีกหลังปี 1965 มาเป็นแค่ตัวอักษรสีทอง L U F C เท่านั้นเอง มาสู่ยุคดิสโก้ ช่วงปี 1970s ยุคฮูลิแกนเฟื่องฟู ลีดส ก็เปลี่ยนตราสโมสรอีก หนนี้เป็นตัวอักษร L U ออกแบบให้ซ้อนกันอยู่เหมือนรอยยิ้มอ้วนๆ ป้อมๆ มีการปรับเล็กๆ น้อยๆ แต่ยังคงคอนเซปต์เดิมมาจนปี 1978-1980 เห็นจะได้ พอเข้าสู่ยุค 80s นี่เอง ตัวละครหลักของเราก็ออกโรง ด้วยการคิดใหม่ทำใหม่ ตราสโมสรหลักของพวกเขาแม้ยังคงความกลม และสีน้ำเงินเหลือง แต่พวกเขาอาศัยโครงสร้างของตราที่เป็นวงกลม มาทำเป็นแพนหางของนกยูง ออกแบบให้เป็นนกยูงเสียเลย พวกเขาใช้ตรานี้อยู่ 3 ปีระหว่างปี 1981-1984 ช่วงนี้เองที่ฉายา The Peacocks ของพวกเขาเริ่มเป็นที่รู้จัก ก็พอดีกับในเมืองไทย หนังสือพิมพ์ฟุตบอลต่างประเทศเริ่มขึ้น โดยเฉพาะในเครือสยามกีฬา คอลั่มนิสต์รุ่นใหญ่เลยตั้งฉายาตามตราสโมสรของพวกเขาตอนนั้นว่า "ยูงทอง" คุณ ย.โย่ง นักข่าวและนักพากย์ฟุตบอลในตำนานก็เป็นแฟนลีดส์ ยูไนเต็ด ด้วยเช่นกัน ปี 1984 ลีดส์ ได้ปรับเปลี่ยนตราสโมสรอีกครั้ง หนนี้ไม่มีนกยูงเหลืออีก พวกเขาดึงเอาเอกลักษณ์ของแคว้นยอร์คเชียร์คือ ดอกกุหลาบขาวแห่งยอร์ค ที่สีพ้องกับชุดแข่งของพวกเขา มาเป็นตัวละครหลักในการออกแบบ แม้จะเปลี่ยนจากนกยูงมาเป็นกุหลาบ แต่ฉายา "ยูงทอง" มันติดลมบนไปแล้ว จึงใช้ ยูงทอง ต่อมานับแต่นั้น เรื่องบ้าๆ ที่แฟนลีดส์ งงว่าเกิดขึ้นได้ยังไง ในปี 2018 เมื่อสโมสรมีแผนจะเปลี่ยนดีไซน์ตราสโมสรใหม่ เลยเผยแพร่แบบที่ได้รับการคัดเลือกออกมาทางสื่อออนไลน์ เป็นรูปแฟนบอลเสื้อขาวยกกำปั้นขึ้นทาบไปที่อก ด้านบนมีคำว่า LEEDS UNITED ใครเห็นก็ว่าตาย ดีไซน์แบบนี้น่ะ ซึ่งมันก็ตายจริงๆ เพราะเผยแพร่ไอเดียนี้ไม่นานก็โดนสาวกลีดส์ รุมถล่มเละจนต้องล้มโต๊ะ ขยำแผนนี้ทิ้งไปโดยทันที ไหนๆ จะเปลี่ยน เอา นกยูง กลับมายังจะดีกว่า อย่างน้อยจะได้เรียก "ยูงทอง" ได้เต็มปาก ส่วนใครเคยโดนล้มโต๊ะมาแล้วอยากลองเปลี่ยนไปหาเว็บไซด์ที่ไว้ใจได้ต้องนี่เลย Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777sbt หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" โซคราเตส ณ ยอร์คเชียร์ "

ช่วงนี้ ลีดส์ ยูไนเต็ด ได้เฉลิมฉลอง กับการได้โอกาสคัมแบ็กสู่พรีเมียร์ ลีก อีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานถึง 16 ปี เป็นความสำเร็จที่รอคอยมานานของทีมยูงทอง ต้องขอบคุณการเข้ามาของ อันเดรีย ราดริซซานี่ เจ้าของคนใหม่ ที่ลงทุนดึงเอาเทรนเนอร์ชั้นยอดอย่าง มาร์เซโล่ บิเอลซ่า มาคุมทีมเพื่อสร้างความฝันการคัมแบ็กนี้ให้เป็นจริง ถือเป็นการสร้างชีวิตชีวาให้กับวงการฟุตบอลยอร์คเชียร์ หลังจากฟุบไปนาน ตอนนี้บนเวทีพรีเมียร์ลีกก็มี เชฟฟิลด์ ยูไนเต็ด ที่สร้างชื่อเสียงอยู่ ย้อนไปในฤดูกาล 2004/05 ในโบโร่เล็กๆ ใน ซิตี้ ออฟ ลีดส์ ที่ชื่อ การ์ฟอร์ธ ก็มีเรื่องน่าสนใจเช่นกัน ระยะห่างราว 18 กิโลเมตรจากเอลแลนด์ โร้ด คือที่ตั้งของสโมสรฟุตบอล การ์ฟอร์ธ ทาวน์ ทีมระดับกึ่งสมัครเล่น ปัจจุบัน อยู่ในลีกระดับ 10 ของอังกฤษ ย้อนไปเมื่อ 16 ปีก่อน ครั้งที่ ลีดส์ ต้องตกชั้นสู่ เดอะ แชมเปี้ยนชิพ สโมสรการ์ฟอร์ธ ได้มีเรื่องน่าตื่นเต้น ตอนนั้นพวกเขามีหนุ่มวัยราว 35 ปีผู้คลั่งไคล้ฟุตบอล ไซม่อน คลิฟฟอร์ด เขาเข้ามาเทคโอเวอร์สโมสร และเป็นผู้จัดการทีมเองด้วย ไซม่อน คลิฟฟอร์ด เคยไปเรียนรู้วิธีการซ้อมฟุตบอลถึงบราซิล เขาชื่นชอบฟุตบอลสไตล์บราซิล และได้รู้จักกับนักเตะดังหลายคนที่นั่น ก่อนกลับมาเปิด บราซิล ฟุตบอล สกูล โรงเรียนสอนลูกหนังแบบบราซิลในอังกฤษ ซึ่งก็มีเด็กๆ ให้ความสนใจไม่น้อย เป็นธุรกิจที่ทำกำไรให้เขาพอสมควร หลังจากมาทำทีมฟุตบอลเอง เขาก็ตั้งเป้าจะพาทีมเล็กๆ อย่าง การ์ฟอร์ธ ทะยานขึ้นสู่ลีกระดับอาชีพ เขาเริ่มต้นด้วยการดึงอดีตนักเตะดังๆ มาร่วมทีมเพื่อสร้างแรงกระเพื่อม เพิ่มความน่าสนใจ ตอนต้นปี 2004 เขาก็สามารถโน้มน้าวให้ ลี ชาร์ป อดีตปีกสุดหล่อจอมลีลาของ แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด มาเล่นได้ด้วย ปลายปีนั้น ในเดือนพฤศจิกายน ด้วยความที่เขาชื่นชอบบอลแซมบ้า และรู้จักกับอดีตดาวดังหลายคน หนึ่งในนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น โซคราเตส "คุณหมอยอดนักเตะ" อดีตเพลย์เมกเกอร์ทีมชาติบราซิลผู้สง่างาม คลิฟฟอร์ด สามารถทำให้ โซคราเตส เซ็นสัญญาระยะสั้น 1 เดือนกับ การ์ฟอร์ธ ได้สำเร็จ ปัญหาก็คือ ตอนนั้น โซคราเตส อยู่ในวัย 50 ภาพของอดีตจอมทัพสูงโปร่ง ไว้ผมหยิกยาวสวยพร้อมเคราะงามๆและแถบผ้าคาดหัว มันหายไปหมดแล้ว โซคราเตส เป็นชายวัย 50 ที่ชื่นชอบในการดื่มเบียร์และสูบบุหรี่ แม้ว่าสภาพการเป็นนักเตะของเขาจะไม่เหลือแล้ว แต่เขาเป็นมากกว่าแค่นักเตะที่จะลงมาเพื่อสร้างความแตกต่าง มันคือการได้เห็นตำนาน ยอดนักเตะระดับโลก บนสนามเล็กๆ ในเมืองเล็กๆของยอร์คเชียร์ วันนั้น เป็นวันที่ การ์ฟอร์ธ เปิดสนามวีทลี่ย์ พาร์ค ของตัวเองเจอกับ แทดแคสเตอร์ ทีมที่มีลุ้นเลื่อนชั้น เพียงข่าวแพร่ออกไป แฟนบอลราว 1,350 คนเดินทางมาชมเกม แฟนบอลพันธุ์แท้ที่มาชม การ์ฟอร์ธ เตะสม่ำเสมอบอกว่า ปกติมีคนมาดูสัก 200 นี่ก็เป็นบุญแล้ว แต่วันนั้นยอดพุ่งเกินคาด แน่นอน ทุกคนอยากเห็น โซคราเตส ตัวเป็นๆ เขาเริ่มต้นด้วยการเป็นตัวสำรอง ในเดือนพฤศจิกายน อากาศในอังกฤษหนาวแล้ว โดยเฉพาะในภูมิภาคยอร์คเชียร์ สำหรับผู้เล่นคนอื่น การใส่เสื้อวอร์มแขนขาว ก็อาจเพียงพอแล้ว สำหรับ โซคราเตส ที่เคยชินกับอากาศอบอุ่นของ ริโอ เด จาเนโร นั่นถือว่าหนาวมาก เขาใส่ทั้งถุงมือ และมีผ้าห่มคลุมท่อนล่างตั้งแต่หัวเข่าลงไป เกมดำเนินมาสู่ในช่วงท้ายเกม มันเสมอกันอยู่ 2-2 และ การ์ฟอร์ธ มาได้จุดโทษ ไซม่อน คลิฟฟอร์ด อยากจะเปลี่ยน โซคราเตส ลงไปเพื่อสังหารจุดโทษ แต่มองว่ามันไม่ทันให้เขาวอร์มอัพ เกร็ก เคลลี่ ดาวเตะตัวเก่ง ตัวยิงจุดโทษขาประจำจึงรับหน้าที่ตามปกติ แต่น่าเสียดายที่เขาดันยิงไปติดเซฟ กระทั่งเหลือ 13 นาที โซคราเตส ก็ได้โอกาสลงสนามมาโชว์ลีลา โดยก่อนลงช่วงที่เขาวอร์มอัพ เขาก็กระดกบัดไวเซอร์ไปด้วย พร้อมกับสูบบุหรี่ นั่นเป็นเพียง 13 นาทีเท่านั้นที่ โซคราเตส ได้ลงสนามให้กับ การ์ฟอร์ธ เป็นการเล่นฟุตบอลอย่างเป็นทางการนัดแรกของเขาในรอบ 15 ปี และเป็นนัดสุดท้ายในชีวิตของเขาด้วย ไซม่อน คลิฟฟอร์ด บอกว่าใจจริงเขาอยากให้ โซคราเตส ลงเล่นอีกในเกมต่อไป ตัวของโซคราเตส เองก็อยากเล่น แต่ คลิฟฟอร์ด ตัดสินใจไม่ส่งลงเล่นจะดีกว่า "ผมตัดสินใจไม่ส่งเขาลงเล่นเกมถัดไป เพราะในตอนวอร์มอัพของเขามันประกอบด้วยการดื่มบัดไวเซอร์ 2 ขวด และบุหรี่ 3 มวน ซึ่งเรามีในห้องแต่งตัว ผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีนักสำหรับเขาในการจะเล่นไปมากกว่านี้ แม้ว่าเขาอยากลงเล่นก็ตาม" แม้จะเป็นเพียง13 นาที แต่ คลิฟฟอร์ด เปิดเผยในวันที่ โซคราเตส จากโลกนี้ไปเมื่อปี 2011 ว่าการย้ายมาของเขาครั้งนั้นมีคุณค่ามากมาย หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดของโซคราเตสคือ เขากล้าที่จะพูดในสิ่งที่เขาคิดว่าถูกต้อง โซคราเตส ด้วยวัยเพียง 57 ปีเท่านั้น เขาใช้ร่างกายของเขาในแบบที่เขาต้องการ แม้จะพูดภาษาอังกฤษได้น้อยมาก แต่ก่อนเกมที่เขาลงสนามให้การ์ฟอร์ธ นัดนั้น เขาก็มีโอกาสได้พูดกับเพื่อนร่วมทีมรุ่นลูกรุ่นหลานไว้ว่า "สนุกกับช่วงเวลา สนุกกับการได้บอล สนุกกับการเล่นด้วยกัน เราทุกคนเท่าเทียมกัน" มันเป็นเพียงช่วงเวลาแสนสั้นในการ์ฟอร์ธ แต่โซคราเตส ยังจารึกรอยประทับของเขาไว้นานเท่านาน และใครกำลังหาเว็บไซด์ที่มีแต่ความประทับใจล่ะก็นี่เลย MYSBOBET ติดต่อได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" บีร็อด-ครอบครัว-เซลติก "

เบรนดัน ร็อดเจอร์ส กุนซือคนเก่งของเลสเตอร์ ซิตี้ เพิ่งออกมาบอกว่าเขาโดนญาติบางคน "งอนใส่" ไม่ยอมพูดด้วย หรือจะเรียกว่าโกรธ ก็พอได้ ที่เขาผละจากงานคุม เซลติก ออกมาเมื่อต้นปี 2019 "ผมมีครอบครัวบางคนที่แทบไม่เชื่อว่าผมแยกจากเซลติก พวกเขานึกไม่ถึง" "ผมมีญาติที่ไม่คุยกับผมเลย ตั้งแต่วันที่ผมอำลาเซลติก" "เพราะมันมีความหมายมากสำหรับพวกเขา และถ้าคุณยึดติดกับมันมากเกินไป คุณก็คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว" "แต่ผมมีความทรงจำที่ไม่มีวันลืมกับเซลติกที่จะติดตัวไปตลอดชีวิตของผม ซึ่งผมก็ยังคงคิดถึงมันอยู่แม้ในตอนนี้ แต่ผมก็ต้องเดินไปข้างหน้าเพื่อประสบการณ์ต่อไป" "ผมออกจากโรงเรียนโดยไม่มีอะไรเลย ไม่มีวุฒิบัตร ไม่มีอะไรเลย ชีวิตผมอยู่ได้ด้วยประสบการณ์ นั่นคือเหตุผลที่ผมตามหาประสบการณ์ และเรื่องนี้ (ย้ายมาคุมเลสเตอร์) ผมรู้สึกว่าในมุมของฟุตบอล มันเป็นประสบการณ์ชั้นดี" เรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าบ้านของ ร็อดเจอร์ส เป็นแฟนบอลเซลติกอยู่แต่เดิมแล้ว และญาติพี่น้องกลุ่มนี้คงมีความสุขเมื่อตอนที่ บีร็อด ตัดสินใจรับงานคุม เซลติกในปี 2016 เราลองมาดูกันว่ามีความเป็นไปได้แค่ไหนที่ครอบครัวของเขาจะเป็นสาวกม้าลายเขียวขาว มีการเปิดเผยว่าทางบ้านเขาเชียร์หลักๆ อยู่ 2 ทีมคือ เชฟฟิลด์ เว้นส์เดย์ และ กลาสโกว์ เซลติก ก่อนหน้านี้เคยเสนอไปแล้ว และหลายคนคงทราบอยู่แล้วว่า เซลติก คือคาทอลิก ขณะที่ เรนเจอร์ส คือโปรเทสแตนท์ จริงๆ นิกายหลักในสก็อตแลนด์คือเพรสไบทีเรียน ขณะที่อังกฤษคือเชิร์ช ออฟ อิงแลนด์ หรือแองกลิกัน ซึ่งทางศาสนวิทยา จัดให้ทั้งสองนิกายเป็นส่วนหนึ่งในโปรเทสแตนท์ เคยเสนอไปแล้วเช่นกันว่า เซลติก นั้นก่อตั้งมาจากกลุ่มชาวไอริชอพยพ คนไอริช โดยมาก และแต่เดิมทีนั้นพวกเขานับถือคริสตศาสนานิกาย โรมัน คาทอลิก เป็นหลัก ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ เซลติก ที่ก่อตั้งโดยคนกลุ่มนี้จะใช้สีเขียวเป็นสีสโมสร ใช้ใบโคลฟเวอร์เป็นตราสโมสร และถูกมองว่าเป็นทีมของคาทอลิก ส่วน เรนเจอร์ส นั้นเป็นของคนสก็อตติช ท้องถิ่น และเป็นของโปรเทสแตนท์ คนบนเกาะไอร์แลนด์เมื่อคริสตศาสนาแพร่เข้าไป พวกเขาก็นับถือคาทอลิกกันทั้งหมด กระทั่งในเวลาต่อมา ในศตวรรษที่ 16 อังกฤษได้สนับสนุนให้คนของตัวเอง และคนสก็อตติช อพยพไปทำมาหากินที่นั่น มีนโยบายต่างๆ ที่เอื้อต่อโปรเทสแตนต์จากอังกฤษและสก็อตติช มากกว่าคนไอริชท้องถิ่นที่เป็นคาทอลิก นั่นคือจุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง คนไอริช ท้องถิ่นรู้สึกโดนกดขี่ โดนเอาเปรียบ ในภายหลังความขัดแย้งมารุนแรงอีกครั้งหลังจากแยกเป็นไอร์แลนด์ กับไอร์แลนด์เหนือ ที่ไอร์แลนด์เหนือนั้นเป็นส่วนหนึ่งของสหราชอาณาจักร ที่ปกครองโดยอังกฤษ ในศตวรรษที่ผ่านมาเราเลยได้รู้จักขบวนการแบ่งแยกดินแดน IRA (Irish Republican Army) กลุ่มนี้เป็นคาทอลิกหัวรุนแรงที่ต้องการให้ไอร์แลนด์เหนือ แยกจากสหราชอาณาจักร แล้วเข้ามารวมกับไอร์แลนด์ ปกครองกันเอง เป็นเชื้อชาติเดียวกันอยู่แล้ว แถมยังนับถือคาทอลิกเหมือนกันอีก แต่มันไม่ง่ายเพราะในไอร์แลนด์เหนือเองไม่ได้มีแค่คาทอลิก ประชากรมีทั้งสองนิกาย จึงเกิดเหตุความรุนแรงขึ้นมากมาย ก่อนจะมามีการเจรจาสัญญาสงบศึกในราวปี 1998 ในยุค IRA เฟื่องฟู เบลฟาสต์จึงเป็นเมืองอันตรายมาก เพราะมีการก่อเหตุรุนแรงอยู่เสมอ กระจายไปยังเมืองต่างๆ ในไอร์แลนด์เหนือ ไม่เว้นแม้แต่คาร์นล็อค เมืองชายทะเลเล็กๆ ที่อยู่เหนือขึ้นไปจากเบลฟาสต์ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของ เบรนดัน ร็อดเจอร์ส สมัยเด็ก ย่านที่ ร็อดเจอร์ส อยู่อาศัยก็มีเรื่องของความรุนแรงเกิดขึ้นเช่นกัน เมื่อลองย้อนดูครอบครัวของเขาพบว่าคุณพ่อ มาลาคี ร็อดเจอร์ส ท่านเป็นคาทอลิกที่เคร่งครัด ทำงานเป็นช่างทาสี และตกแต่งภายใน ครอบครัวเขาไม่ได้ยากจน เป็นชนชั้นกลางทั่วไป ขณะที่คุณแม่ คริสติน่า ทำงานเป็นแม่บ้านแต่ช่วยเหลือมูลนิธิ หรือองค์กรการกุศลต่างๆ ทว่าเธอเป็นโปรเทสแตนท์ พิจารณาดูแล้ว ฝั่งพ่อที่เป็นคาทอลิกดูจะมีส่วนต่อการเติบโตของพี่ๆ น้องๆ และของญาติฝั่งนั้นเยอะทีเดียวตัวของ ร็อดเจอร์ส ก็โตมาในแบบคาทอลิก จึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้อย่างยิ่งที่ครอบครัว ญาติพี่น้องของเขาจะเชียร์กลาสโกว์ เซลติกจริงๆ ร็อดเจอร์ส ทิ้งท้ายว่า ด้วยสถานการณ์ตอนนั้นที่เขาอำลาเซลติก มันเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสม สถานการณ์ของทีมโอเค ดีพอที่เขาจะวางใจในการอำลาออกมาได้โดยไม่กระทบต่อการลุ้นแชมป์ของทีม "มันยากเพราะหนึ่งเลย ผู้คน จากตอนที่ผมเข้าไปคุมทีม มันแตกต่างกันมาก ความสัมพันธ์ระหว่างแฟนบอลกับทีมนั้นเข้มแข็งมาก เราอยู่ในช่วงที่ยอดเยี่ยม" "ผมเป็นกุนซือเพียงคนที่ 3 เท่านั้นในประวัติศาสตร์สโมสรที่พาทีมคว้า 3 แชมป์ เราทำได้แบบไร้พ่ายเลยด้วย และจากนั้นเราก็ทำได้อีกครั้ง" "ตอนนั้นคนก็พูดกันว่า นายควรอยู่ต่อ และทำให้ได้เป็นครั้งที่ 3 จากนั้นก็ครั้งที่ 4" "ผมรู้สึกว่าตอนนั้นที่ผมอำลาจากเซลติก ทีมนำอยู่ 8 แต้ม และเมื่อคุณมองจากเหตุผลทั้งหมดจนถึงจุดจุดนั้น เซลติก ได้แชมป์ด้วยแต้มห่างเลข 2 หลักมาตลอด ปีก่อนหน้านั้นเราได้แชมป์แบบห่าง 30 แต้ม" "เราได้แชมป์ ลีก คัพ มาแล้ว, นำห่าง 8 แต้ม และทีมไปได้สวยใน สก็อตติช คัพ เช่นกัน ถ้ามันนำแค่แต้มเดียวละก็ ผมคงทำใจลาออกมาไม่ได้หรอก" และใครยังทำใจกับเว็บเก่าที่ล่าช้าไม่ได้ ลองมาหาเว็บใหม่ที่บริการรวดเร็ว ว่องไว พร้อมบริการตลอด 24 ชั่วโมงได้เลยที่ Sbobet777 ติดต่อเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@777sbt หรือ 08-44-9990 77, 88 , 99 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

" แชมป์ที่น่าจดจำ "

ในอเมริกันฟุตบอลมักมีคำกล่าวว่า "เกมบุกเอาไว้ขายตั๋ว เกมรับทำให้เป็นแชมป์" ในเกมฟุตบอลของเรา เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน เคยบอกเอาไว้ "เกมรุกทำให้คุณชนะในแม็ทช์, เกมรับช่วยให้คุณคว้าแชมป์" เมื่อมันออกมาจากกุนซือที่นิยมฟุตบอลเกมรุก และประสบความสำเร็จอย่าง เฟอร์กี้ ก็พอจะบอกได้ว่าความสำคัญของเกมรับนั้นมีมากแค่ไหน ถ้าสังเกตจะพบว่ากุนซือที่ต่อให่เล่นบอลสวย บอลบุก ก็ให้ความสำคัญกับแนวรับทั้ง เฟอร์กี้ เองและรวมไปถึง อาร์แซน เวนเกอร์ ด้วย เมื่อไหร่ที่เกมรับไม่ดี ต่อให้เฟอร์กี้หรือเวนเกอร์ ก็มักพลาดท่า ดูอย่างลิเวอร์พูลยุคนี้ หากไม่เสริม เวอร์จิล ฟาน ไดค์ กับ อลิสซง เบ็คเคอร์ ลำพังแค่ 3 กองหน้านั่นไม่มีทางประสบความสำเร็จได้เด็ดขาด ทีมเป็นแชมป์ อาจไม่ต้องยิงเยอะมาก หากพวกเขาเล่นได้เหนียวแน่น ภาษาบ้านๆ เรียกบอลชัวร์ ชนะแค่นัดละลูกสองลูก แต่ชนะบ่อยๆ แพ้ยาก ก็มีโอกาสเป็นแชมป์เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คาดหมายว่าเกมรุกจะยิงได้น้อยจนรู้สึกประหลาด เกมฟุตบอลลีกสูงสุด 20 ทีมเตะกันสัก 38 นัด หากยิงได้สัก 60 ลูกแล้วคว้าแชมป์ก็ถือว่าน้อยแล้ว แต่ยังอยู่ในข่ายทำใจได้ เฉลี่ยนัดละราวๆ 1.5 ประตู ทว่ายังมีปรากฏการณ์เกิดขึ้นเมื่อทีมที่ได้แชมป์ลีก มีอัตราเฉลี่ย ยิงนัดละไม่ถึง 1 ประตู จากทั้งหมด 26 นัดใน 1 ฤดูกาล พวกเขายิงแค่ 25 ประตูเท่านั้น และได้แชมป์ไปครอง ทีมนั้นคือ เอไอเค ฟุตบอล หรือ เอไอเค โซลน่า ที่เราคุ้นหูกัน พวกเขาคว้าแชมป์ลีกออลสเวนส์คาน สวีเดน ในปี 1998 ด้วยการยิง 25 ประตูเท่านั้นจาก 26 นัด นี่คือเรื่องราวของพวกเขา หลังจบฤดูกาล 1997 เอไอเค จบอันดับ 8 จากทั้งหมด 14 ทีมในออลสเวนส์คาน สถานการณ์ไม่ค่อยสวย สเตฟาน โซเดอเบิร์ก ผู้อำนวยการกีฬา ตัดสินใจแยกทางกับ เอริค ฮัมเร็น (ในภายหลังเขามาคุมทีมชาติสวีเดนและปัจจุบันคือเทรนเนอร์ทีมชาติไอซ์แลนด์) จากนั้นเข้ามีแผนเดินทางไปญี่ปุ่นไปหากุนซือคนใหม่ ที่ญี่ปุ่น มีกุนซือเชื้อสายสก็อตติช ที่ไปบุกเบิกทำงานตั้งแต่ เจ-ลีก ก่อตั้ง กับการคุมทีมซานเฟรสเช่ ฮิโรชิม่า และในปี 1997 เขาคุม วิสเซล โกเบ อยู่ สจ๊วร์ต แบ็กซ์เตอร์ วัย 45 ปีตอนนั้น เขามีประสบการณ์มากมาย ทั้งในฐานะนักเตะหรือกุนซือ โดยเฉพาะในสวีเดนเอง เขาเคยค้าแข้งกับ ลันด์สโครน่า, เฮลซิงบอร์กส์ มาแล้ว และเคยคุมทีม โอเรโบร, ฮาล์มสตัดส์ มาแล้วเช่นกัน แบ็กซ์เตอร์ ตัดสินใจรับงาน กลับไปสวีเดนอีกครั้ง เขาบอกว่า ดูขุมกำลังแล้ว ทีมทีมนี้ไม่เลวเลย อย่างไรก็ดี มีการเปลี่ยนแปลงเรื่องทีมค่อนข้างเยอะก่อนฤดูกาลจะเปิด แม็กนุส เฮดแมน โกล์คนเก่งย้ายไปโคเวนทรี, แกรี่ ซุนด์เกร็น ไปซาราโกซ่า, พาสคาล ซิมพ์สัน ที่ยิง 2 ประตูใส่บาร์ซ่าใน คัพ วินเนอร์ส คัพ ฤดูกาลที่ผ่านมา ย้ายไปวาเลเรนก้า, ดิ๊ก ลิดมัน กองหน้าประสบการณ์สูงแขวนสตั๊ด อย่างไรก็ดีพวกเขายังมีนักเตะที่ถือว่าเป็นทีเด็ดอยู่ โยฮัน มอลบี้ เซนเตอร์จอมแกร่ง (ที่หลังจากปีนี้เขาย้ายไปเป็นตำนานเซลติก), ปราการหลังที่กำลังพุ่งขึ้นมา โอลอฟ เมลเบิร์ก และ พาทริค เอ็งลุนด์ กองหน้ามีนักเตะเชื้อสายบอสเนีย เนบอยซ่า โนวาโควิช ที่ทักษะเยี่ยม ประสบการณ์สูง รวมถึงดาวในฝัน อันเดอร์ส ลิมพาร์ ลิมพาร์ ขวัญใจแฟนบอลอาร์เซน่อล เขาเกิดในโซลน่า เรียกว่าเป็นเด็กเอไอเค แต่เกิดเลย แต่เขาไม่เคยเล่นให้ทีมนี้ เขาเป็นดาวดังของทีมชาติ ย้ายไปดังในพรีเมียร์ ลีก แต่ตอนนั้นเขาย้ายกลับมาร่วมทีมบ้านเกิดจนได้ ขณะอายุ 33 ปีแล้ว เรียกว่าโดยรวมๆ แม้ขุมกำลังจะไม่ได้ดีที่สุด แต่ถือว่าสมดุลดีมากๆ สจ๊วร์ต แบ็กซ์เตอร์ มีวิชั่นของเขา ในเวลานั้นทีมในสวีเดน เล่น 4-4-2 แทบทุกทีม และวิธีการเล่นบอลของสวีเดนคือ ส่งบอลให้แบ็กที่เติมขึ้นมาสูงและครอสเข้ากลาง ซึ่งสะท้อนจากการเล่นของทีมชาติ ที่ก็เล่นกันแบบนี้ เขามีความคิดว่า ต้องทำให้แตกต่าง หากทำแบบเดียวกัน แน่นอน ทีมที่มีนักเตะเก่งกว่าย่อมได้เปรียบ และจะชนะอยู่ดี นักเตะเอาด้วยกับเขาทันที และในช่วงปรีซีซั่น ผลงานของพวกเขาโอเค ทว่าเมื่อเอาเข้าจริง เกมแรกก็น่าผิดหวัง เจอกับเทรลเลบอร์ก พวกเขานำ 1-0 มีโอกาสยิง 23 หน แต่โดนตีเสมอ 1-1 ท้ายเกม จากโอกาสยิงของคู่แข่งทั้งเกมแค่ 3 หน 10 นัดแรก ชนะ 2 เสมอ 6 แพ้ 2 ผลงานแบบนี้ไม่น่าใช่ผลงานทีมแชมป์แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่เป็นจุดแข็งของ เอไอเค ก็คือเหล่า "แบล็ค อาร์มี่" แฟนบอลของพวกเขาดุดัน เชียร์โหด ในบ้านจึงเป็นป้อมปราการ อีกจุด นักเตะของพวกเขามีทั้งเด็กหนุ่มที่กำลังห้าว และตัวประสบการณ์ที่มีบุคลิกเก๋าเกมรอบจัด ในเกมกับ โกเตบอร์ก ยักษ์ใหญ่ที่กวาดแชมป์เป็นว่าเล่นในยุค 90s ถือเป็นจุดเปลี่ยน แบ็กซ์เตอร์ยืนต่อหน้าลูกทีมก่อนเกมและบอกว่า "ฟังนะพวกแก ไม่มีรอมชอมแล้ว เราทำในสิ่งที่เราจะทำ หรือไม่งั้นฉันต้องไปแน่" นักเตะตอบกลับมาว่า "ไม่ต้องห่วงเราหรอก เราเอาด้วยแน่" จากนั้น พวกเขาก็ชนะ 1-0 และนั่นกลายเป็นสกอร์หลักของพวกเขา นับแต่ชัยชนะนัดนั้น ความเชื่อมั่นของเอไอเค มาทันที พวกเขารันยาว และหลังจากความพ่ายแพ้ 2 นัดในช่วงแรกที่ว่านั้นแล้ว พวกเขาก็ไม่แพ้ใครอีกเลยจนมาถึงนัดสุดท้ายของฤดูกาล ตอนนั้น พวกเขามี 43 แต้ม แต่เฮลซิงบอร์ก ทีมแย่งแชมป์มี 44 ปัญหาคือ ทั้งสองทีมเจอทีมอ่อนชั้นกว่า โดยเฉพาะ เฮลซิงบอร์ก เจอกับฮัคเค่น ที่ตกชั้นไปแล้ว เป้าหมายเดียวคือ ไอเอเค ต้องชนะ และต้องให้ เฮลซิงบอร์กไม่ชนะ ปาฎิหาริยเกิดขึ้นจริงเมื่อ ฮัคเค่น พลิกชนะเฮลซิงบอร์ก 2-1 ขณะที่พวกเขาเอาชนะออร์ไกรท์ได้สำเร็จ หมายความว่า เอไอเค คว้าแชมป์ได้สำเร็จจริงๆ 2 ประตูของ ฮัคเค่น มาจาก มัทธิอัส ลาร์สสัน กองหน้าตัวเก่งของพวกเขา ซึ่งในงานฉลองแชมป์แฟนบอลเชิญ ลาร์สสัน มาร่วมลฉลองด้วย และ คลาสสิกคือ เขาก็มาจริงๆ ฤดูกาลนั้น เอไอเค ลงเล่น 26 นัด ชนะ 11 เสมอ 13 แพ้ 2 ยิงได้แค่ 25 ประตู แต่พวกเขาเสียแค่ 15 ลูกเท่านั้น พวกเขาไม่ใช่ทีมที่เอาแต่เน้นเกมรับ ไม่เลย ไม่ใช่ หากเรามองที่สถิติคงอาจดูได้แบบนั้น ว่านี่คือทีมที่ไปตั้งรถบัสแล้วรอสวนกลับ วิธีการที่ แบ็กซ์เตอร์ ใช้จริงๆ ก็คือ ทีมของเขาจะปล่อยให้เซนเตอร์คู่แข่งได้บอลเพื่อเล่นขึ้นมาจากแดนหลังจากนั้นเพรสซิ่งเข้าใส่อย่างดุดัน เมื่อบอลถูกสกัดมามั่วซั่วแดนกลางจะเก็บได้และโจมตีเร็วทันที วิธีนี้เอง ทำให้พวกเขาสร้างสรรค์โอกาสได้เยอะ แต่ติดตรงทีจบกันไม่ค่อยคม ทว่าข้อดีคือ พวกเขาเสียประตูน้อยมากๆ มันเป็นวิธีที่ในสวีเดนตอนนั้นไม่มีทีมไหนเล่น และไม่มีทีมไหนชอบเจอกับการเล่นแบบนี้ นี่้คือเคล็ดลับความสำเร็จของ เอไอเค ตลอด 2 ฤดูกาลที่ แบ็กซ์เตอร์ คุม เอไอเค ทั้งหมด 52 นัดในลีก พวกเขาเสียแค่ 29 ลูกเท่านั้น ปีต่อมา เอไอเค เสียเพียง 14 ประตู และยิงได้มากขึ้นตามที่มันควรจะเป็นถึง 42 ประตู แต่น่าเสียดาย หนนี้พวกเขาจบเพียงแค่พระรอง เฮลซิงบอร์ก เอาคืนได้สำเร็จ เข้าป้ายเป็นแชมป์ด้วยการมีแต้มมากกว่า เอไอเค 1 คะแนน อย่างไรก็ตาม สถิติน่าทึ่งของ เอไอเค แห่งโซลน่าในฤดูกาล 1998 นั้น ไม่มีใครลืมลงจริงๆ กับสถิติลงเล่น 26 นัด ยิงได้แค่ 25 ประตู แต่...เป็นแชมป์ !!! และใครกำลังหาเว็บไซด์ที่สนุกแบบลืมไม่ลงล่ะก็ต้องนี่เลย MYSBOBET ติดต่อได้ตลอด 24 ชั่วโมงเลยที่ https://line.me/R/ti/p/@my-sb99 หรือ 08-0003-1188 / 08-0003-117 --------------------------------------------- เห็นก่อน อ่านก่อน !! กด "ติดตาม" และเลือก "เห็นโพสต์ก่อน (See First) " https://www.facebook.com/cheerball/ บทความดีๆ เรื่องราวกีฬาฟุตบอล เรานำเสนอให้คุณได้อ่านทุกวัน ---------------------------------------------

Football Knowledge